Blogpost:
Annette van Luyk
Een verhaal dat met je aan de haal gaat!
Sommige schrijvers hebben, nog voordat ze een letter op papier hebben gezet, al hele schema’s uitgewerkt: hoe de verhaallijn gaat verlopen, welke karakters de personages hebben, waar de spanning moet worden opgebouwd, waar de wendingen in het verhaal gaan plaatsvinden, en waar het tenslotte eindigt.
Bij mij werkt dat simpelweg niet. Ik doe wel aan brainstormsessies op papier, of soms met een goede vriendin. Maar tijdens het schrijven wijk ik daar meestal toch weer vanaf, dus hoe het verhaal uiteindelijk zal verlopen is ook voor mij steeds weer een groot vraagteken. Een uitzondering was Getekend door een sekte, omdat ik daar een waargebeurd levensverhaal moest volgen. Na grondige voorbereidingen stond dat verhaal al binnen vier maanden op papier.
Bij mijn vorige boeken liep ik regelmatig even vast; bij Roadtrip Italia dusdanig dat ik een aantal hoofdstukken rigoureus heb moeten deleten om weer op het juiste spoor terecht te komen, maar meestal kom ik uiteindelijk wel weer op een lumineus idee dat, met wat kleine aanpassingen, goed in te passen is.
Eigenlijk is dat ook de lol voor mij als schrijver: dat ik net zo nieuwsgierig ben als de lezer hoe de hoofdpersonen zich hier nu weer uit gaat redden. Alleen bevind ik me in de bevoorrechte positie dat ik dat zelf mag bepalen! Daardoor wordt de verhaallijn nooit voorspelbaar. Als je van tevoren al precies weet wat er gaat gebeuren loop je als schrijver het risico dat je ongemerkt al teveel weggeeft. Of juist geforceerd de lezer op het verkeerde spoor probeert te zetten. Of je dendert met zevenmijlslaarzen door het verhaal heen om maar zo snel mogelijk naar de ontknoping toe te werken. Althans, dat is mijn ervaring.
Goed, over mijn nieuwste roman in wording dus. De Japanse weduwe. Nog nooit heb ik mijn laptop zo vaak gefrustreerd in een hoek gesmeten en er weken niet naar omgekeken. Elke keer liep ik weer vast. Wat ik aanvankelijk had bedacht voor het verdere verloop van het verhaal werkte niet meer, het paste domweg niet bij de karakters die zich inmiddels via mijn eigenwijze brein hadden ontwikkeld, ik moést iets anders verzinnen! En het moest spannend zijn, onvoorspelbaar maar niet al te onwaarschijnlijk, een thriller liefst. Want die zijn nu eenmaal makkelijker in de markt te brengen. Zeker omdat ik deze keer nog geen geschikte uitgever heb. Het boek komt er sowieso; na vier goed ontvangen romans heb ik voldoende zelfvertrouwen om het in eigen beheer uit te geven, maar liever maak ik natuurlijk een gerenommeerde uitgever enthousiast.
Omdat er verder geen enkele tijdsdruk achter zit, merk ik dat mijn gemakzuchtige aard me behoorlijk parten speelt. Daarom, lieve mensen: ik beloof jullie plechtig dat de eerste, ruwe versie van mijn manuscript uiterlijk begin november op papier staat. Helpen jullie me herinneren?
