Blogpost:
Tais Teng
GEBROKEN HEMELS, Tais Tengs Gran Terre blog: 3. Spannende titels en elevator pitches
2. Spannende titels en elevator pitches
Ik ben dol op lange boektitels. Mijn hoogste score tot nu toe is 'Noem mij maar Percy d'Arezzo y MacShimonoseki' bij Uitgeverij Verschijnsel.
Bij een plaatje wist ik de lengte tot Victoriaanse hoogtes op te drijven.
Wat denk je van: Guided by Charon, Kwan Yin's daughter visits the City of Pale Ghosts in the Seventh Circle of Hell, where bankers and corporate raiders are judged by their victims who lost their very homes, jobs and worst of all, their hope.
Bekijk het hier http://taisteng.deviantart.com/art/Kwan-Yin-s-daughter-visits-the-Seventh-Circle-396009643
Je ziet dat het helemaal klopt.
Goed, ik hou dus van lange titels. Uitgevers in het algemeen niet.
Zo had ik ZEIL VOORBIJ DE HORIZON als titel voor mijn eerste Gran Terre boek gekozen.
'Veel te lang,' zei mijn redacteur Jürgen Snoeren. 'Kijk maar eens naar de bestsellerlijst.'
En inderdaad, de meeste titels waren maar één woord lang, soms, knarsetandend wel drie of vier. Iets als De Da Vinci Code was al twijfelachtig.
Ik probeerde een heel stel andere titels uit. Ten slotte kwam ik op SCHADUWSCHEPEN.
Het klonk heel mysterieus, en beter nog dan dat, 100% fantasy.Er was een probleem: er kwamen wel schepen in voor, maar dat waren vlinderschepen, koggen en galjoenen met levende zeilen.Nu konden de Hanzelieden de wereld openvouwen en zo een teleportatiesprong van duizenden kilometers maken. Een toeschouwer zag eerst de tegenoverliggende oever van een kanaal steeds verder wegschuiven en tenslotte over de horizon wegglippen. Het schip kromp vervolgens naar die horizon tot het microscopisch werd en verdween dan.
Schaduwschepen. Ik begon het woord steeds mooier te vinden. Stel je voor dat zo'n schip niet kromp maar juist plat werd?
Een schaduw is oneindig dun, tweedimensionaal. Ik veranderde het beeld: je zag het schip steeds dunner worden tot het een plat plaatje werd en dan een kleurloze schaduw. Die schaduw werd een lijn en dan een punt. Alle dimensies achter elkaar.
Het werkte!
Als ondertitel, laten we zeggen de minipitch, had ik: 'Achter de horizon wachten oneindige rijkdom en dodelijk gevaar.' Zo had ik toch de horizon er in en met 'oneindig' en 'dodelijk' kwam er automatisch spanning in.
Dit gaat geen saaie cruise worden voor de hoofdpersoon. Trouwens, een mooie titel geef ik niet snel op.
Ik gebruikte ZEIL VOORBIJ DE HORIZON ten slotte voor mijn gratis bundel met Gran Terre verhalen.
De titels van de twee latere delen werden: EEN MILJOEN ZEILEN en GEBROKEN HEMELS. Nu, dat is best wel kort.
Titels heb ik het liefst spannend en intrigerend. Een reactie als 'Hè, wat staat daar nu?' stel ik erg op prijs. De lezer pakt het boek vast, leest de titel nog een keer hardop voor terwijl zij zich op haar hoofd krabt. Precies wat een schrijver wil.
EEN MILJOEN ZEILEN roept meteen een beeld op van een oceaan die van einder tot einder bezaaid is met zeilen. Bovendien hebben ze vast niet veel goeds in de zin. Je kunt dat nog versterken met de omslag. Zulke schepen moeten er als galjoenen uitzien, en hoe meer zeilen hoe beter.
Op de omslag zie je de vloot van EEN MILJOEN ZEILEN een stad naderen die beslist niet op onze wereld ligt. De flaptekst is ook behoorlijk belangrijk. In feite is die hetzelfde als je elevator pitch: de paar regels die een uitgever of een koper moeten verleiden om je boek aan te schaffen.
Een invasievloot van een miljoen zeilen koerst op Mareks geadopteerde thuisland aan. Het is niet meer dan de eerste zet in het wrede godenspel dat heer Hermelijn en Julia Veroccio met Mareks familie spelen. Een spel dat zich uitstrekt van de schemerige oorlogszalen van Vrouwe Fourmi tot de spiegelglazen bankpaleizen van Utrecht.
Zulke zinnen zijn meestal behoorlijk informatiedicht en bedoeld om emoties op te roepen. Met 'invasievloot' weet je al dat het goed mis is. 'Geadopteerde thuisland': oké, Marek komt dus blijkbaar ergens anders vandaan en dat geadopteerde thuisland ligt vast niet op aarde. 'Wrede godenspel' Nu weet je meteen dat heer Hermelijn en Julia Veroccio goden of zijn. Of wacht, 'wrede' godenspel. Eerder demonen dan goden. Met 'schemerige oorlogszalen' en 'spiegelglazen bankpaleizen van Utrecht' heb je meteen nog twee vreemde locaties te pakken. 'Utrecht' vertelt je dat een deel van het boek zich in onze wereld zal afspelen maar door het 'paleizen' te noemen weet je dat er meer vreemds aan de hand is. Dat je het uit een fantasyhoek bekijkt en niet door de ogen van een calculerende aandeelhouder.
Nog even terugkomend op de flaptekst. Als er enkel een regel ruimte is, onder, bijvoorbeeld een reclameplaatje, dan hou je het op: Een invasievloot van een miljoen zeilen koerst op Mareks geadopteerde thuisland aan.
GEBROKEN HEMELS heeft de ideale twee-woord-titellengte. Het suggereert ook dat er iets groots aan de hand is, wat ook wel mag voor het laatste deel van een trilogie. 'GEBROKEN' vertelt je dat er zaken behoorlijk aan het mis gaan zijn en gekoppeld aan 'HEMELS' doet het een enorme schaal vermoeden. Door het meervoud van HEMELS is ook duidelijk dat het om meer dan een locatie gaat. Dat klopt natuurlijk ook: de Gran Terre is een immense constructie, mogelijk een halve lichtjaar breed.
In je flaptekst moet altijd een emotie liggen. Alleen een gebeurtenis, hoe groot ook, is niet genoeg. Een roman gaat over levende wezens en hun gevoelens.
De flaptekst: 'Word mijn bruid, Yue, en maak mij weer jong,' fluistert Wen Lu. 'Laat mij op onze huwelijksnacht in je geurige bloed baden.' De meeste meisjes zouden minder blij zijn met zo'n aanzoek. Yue is echter een spookvos en beslist geen hulpeloos slachtoffer. Onder de brekende hemels voert het spookvosmeisje een dodelijk duel met de onsterfelijke alchemist, met als inzet haar eigen leven en het lot van de Gran Terre.
De flaptekst gaat over de hoofdpersoon en stipt de ondergang van de Gran Terre enkel aan. De sturende woorden in de flaptekst zijn hier: bruid, weer jong, geurige bloed, spookvos, hulpeloos slachtoffer, brekende hemels, dodelijk duel, onsterfelijke alchemist, lot van de Gran Terre.
Een flaptekst als deze begin je meestal met een hele bladzijde tekst waarin je alles opschrijft dat je belangrijk vindt in je boek. Daarna ga je een complete middag genadeloos zinnen en woorden wegstrepen.
Deze tekst heeft ook een klassieke opbouw voor een achterkant: een scene uit het boek, liefst als dialoog. daarna over het boek als geheel.
Bij ruimtegebrek denk ik dat 'Word mijn bruid, Yue, en maak mij weer jong,' fluistert Wen Lu. 'Laat mij op onze huwelijksnacht in je geurige bloed baden.' het effectiefst is.
De koppeling tussen tekst, titel en omslag: je ziet Yue op de voorgrond, gekleed in de pels van een poolvos, met een hemel waar beslist iets aan de hand is. Ze heeft haar handen in haar zij: absoluut niet de houding van een slachtoffer.
De Gran Terre trilogie heeft zijn eigen website http://www.granterre.nl/ Daar kun je de binnenillustraties en kaarten van de verschillende boeken bekijken.
Verder is er gratis een bundel met korte verhalen uit de Gran Terre en de eerste vijf hoofdstukken van Gebroken Hemels te downloaden https://www.smashwords.com/books/view/378892
Elk deel van de Gran Terre saga valt los van elkaar te lezen.
Gebroken Hemels is te koop op http://www.bol.com/nl/p/gebroken-hemels/9200000023690262/
Volgende blog: Hoeveel hoofdpersonen kan een schrijver in de lucht houden?
