Blogpost:
KarindeGraaff
Gered (7/7) *Kort verhaal in Kerstsfeer!*
Na het klusje liet ze hem de ruimte zien. Het gereedschap, de bruggen, de werkbanken. De grote doorleefde houten tafel met stoelen eromheen waaraan klanten werden ontvangen. En tot slot alle ouwetjes waar haar vader zo trots op was. Ze vertelde Michel hoe haar vader deze Kevers op het spoor was gekomen en wat er bij de restauratie ervan allemaal kwam kijken. ‘Het is mooi om ermee bezig te zijn, maar we hechten ons er niet te sterk aan. Ze zijn natuurlijk bestemd voor de verkoop, het is hier geen museum.’
Hij bleef stilstaan. ‘En jij helpt hem zo nu en dan?’
‘Vroeger wel, maar nu eigenlijk niet meer. Ik woon iets te ver weg. Toch begint het altijd te kriebelen zodra ik de werkplaats binnenstap. Niet vreemd, we hebben zoveel klussen samen gedaan. Ook mijn eigen rode Kevertje. Als klein meisje al hielp ik hem vaak. Gereedschap aangeven en zo.
’Michel keek haar onderzoekend aan. ‘Je hart ligt duidelijk hier. Als je erover praat beginnen je ogen helemaal te stralen.’‘Ja, dit blijft een fijne plek vol herinneringen.’ Ze voelde zich ineens verlegen worden onder zijn blik. Daarom draaide ze zich om en liep ze weg.
‘Ik zei toch dat het een leuke knul was!’ Haar moeder stuiterde bijna.Heel veel later op de avond had ze haar dochter in de woonkamer aangetroffen en dat moest natuurlijk uitgelegd worden.
En dus vertelde Brecht over het geïmproviseerde etentje dat eerder die avond in de werkplaats had plaatsgevonden.
Nadat ze zichzelf had herpakt na haar vlaag van verlegenheid, had ze het Michel heel dapper voorgesteld. ‘Ik heb intussen wel zin in iets te eten. Doe je mee? Mijn moeder heeft me een tas vol resten van ons kerstdiner van gisteren meegegeven.’
‘Leuk!’ had hij met een brede grijns gezegd. ‘Gisteren had je moeder me al uitgenodigd en nu krijg ik toch de kans om ervan te proeven.’
In het kleine keukentje hadden ze de boel opgewarmd. Daarna leek het op de een of andere manier logisch dat ze in de werkplaats bleven. Met het licht in de ruimte op minimale sterkte, wat aangestoken stompjes kaars in lege bierflesjes voor de kerstsfeer en de radio zacht op de achtergrond. Meer was er niet nodig voor een gezellig kerstdiner, de ouwetjes om hen heen vormden samen al het perfecte decor. Alle opgepoetste chromen bumpers weerspiegelden de lichtjes.
Ze hadden de hele avond ongedwongen zitten kletsen. Het was fijn geweest.
En daar in die werkplaats terwijl ze met Michel tegenover haar aan de grote tafel zat, schoot het haar ineens te binnen. Hoe ze zich voelde.
Gewoon simpelweg tevreden.
Zo rijden we de toekomst in
Ik heb nog wel een weg te gaan
We bewegen, maar we cruisen niet
We vechten om de linkerbaan
Er is wellicht een wonder nodig, om te komen
Waar we naar toe willen gaan
Maar we doen het op gevoel
Het beste moet nog komen
