Blogpost:
Susanna Florie
Hardlopen en Daisy
Vorige week hoorde ik in een filmpje van de wereld draait door Johan Cruijf zeggen dat Messie door de extra passen die hij neemt in zijn sprint hij wendbaarder is. Elke kleine pas heeft hij weer de keuze: Gaat hij links of rechts af, rechtdoor, versnellen, kijkt hij om, neemt hij aan of laat hij lopen. Hoe meer passen, hoe vaker de keuze.
Met hardlopen, terwijl ik mijn Daisyboek schreef ging dat ongeveer zo: Ging ik diep om dat gevoel te ervaren van helemaal uitgeput zijn, stond ik stil om foto's te maken voor nog meer inspiratie over de omgeving, ging ik rechtsaf via de boerderij van Einar, liep ik linksaf langs het huis van Daisy. Soms moest ik heel snel lopen om alles wat ik bedacht op dat moment vast te kunnen leggen. Dan typte ik snel een bericht in mijn telefoon of ging ik thuis eerst zitten schrijven voordat ik onder de douche sprong. Ik mocht niet vergeten wat er in mijn hoofd gebeurde tijdens het hardlopen.
De inspiratie en geestdrift was enorm. Wat genoot ik er van. Sommige stukken in het boek zijn dan ook direct te herleiden naar het hardlopen.
Bijvoorbeeld het stukje als Daisy gaat hardlopen als ze er net achter komt dat ze zwanger is:
Ik moet hardlopen. Ik kan hier niet rustig blijven zitten. De adrenaline raast door mijn lijf. Ik moet heel hard en heel ver. Mijn hart klopt in mijn keel en mijn benen willen rennen, zo ver mogelijk bij mijn hoofd vandaan om maar niet te hoeven nadenken. Hardlopen is een uitlaatklep, altijd al geweest en misschien ook mijn redding, het kan in ieder geval nooit goed zijn voor de baby in mijn buik. Ik zit op de trap en probeer met trillende vingers de veters van mijn hardloopschoenen te strikken. Vloekend doe ik het drie keer over. Tranen lopen over mijn wangen. Ik stap naar buiten en voel de koele wind over mijn gezicht strijken. Zo snel als mijn benen me willen dragen loop ik Valkkoog uit, de bocht om, richting de dijk, naar Schagen. Meer wind. Mijn keel is dichtgesnoerd en ik hap naar lucht. Ik moet nog sneller. Verder. 'Laat die verdomde baby los!' schreeuw ik tegen mijn lijf. Ik druk met twee vuisten in mijn onderbuik. 'Rot op, ik wil je niet. Ik haat je.' Voorovergebogen tegen de wind en met zwarte vlekken voor mijn ogen blijf ik voortrazen. 'Was je maar net zo dood als je vader,' snik ik. Met elke stap die ik neem gilt mijn binnenste harder, of horen die wegvliegende vogels het ook? 'Die baby weg, weg!' Ik gil en stomp al rennende op mijn buik. Ik kan niet harder meer, maar het moet. 'Laat los! Alsjeblieft, laat los.' Ik struikel. Met een klap val ik met mijn kin op de grond. Alles trilt in mijn hoofd. Ik rol van de weg af en ik voel de aangename pijn van prikkeldraad die mijn linkerarm en been openhaalt. Deze fysieke pijn is beter dan de hysterie en ik zak langzaam weg in een groot zwart gat. Als ik mijn ogen opendoe, zie ik wolken langs de hemel razen en vogels die zweven op de thermiek. Gras kriebelt aan mijn neus en ik voel een zeurende pijn waar mijn kin over de grond heeft geschuurd. Ik draai me op mijn zij en zie auto's langsrijden. Niemand stopt. Nog even sluit ik mijn ogen. Hardlopen is niet genoeg om van de baby af te komen. Laat mij hier maar liggen. Rijd maar door. Dan sterf ik hier tegelijk met mijn ongeboren kind. Kunnen we naar Arthur, hij zal ons vast met open armen ontvangen. Ons. Ik draai me om. 'Ik mis je zo,' snik ik met mijn gezicht in de aarde. 'En ik haat je, hoe kan je me dit aandoen?'
Lees verder op mijn site
