Het vergeten boek van Aimee

Ik weet niet meer helemaal precies wanneer mijn boekenverslaving begon, maar toen ik het huis uitging bezat ik er ongeveer 25. Daar zag ik laatst toevallig een foto van, een schattig klein stapeltje waar ik toen megatrots op was.  

Fast forward: ongeveer zes jaar later. 

Mijn vriend vraagt waar ‘ie moet zitten. Als ik visite krijg spreek ik ze de halve avond niet, omdat ze m’n boeken staan te bekijken. M’n buren gebruiken me als bibliotheek wanneer ze vakantieboeken nodig hebben. M’n kat vraagt of ik die stapel boeken even voor z’n brokken vandaan kan halen. En m’n moeder zucht diep wanneer ik me hardop afvraag of ik niet gewoon nóg een boekenkast moet nemen.

Zoals jullie misschien al gelezen hebben in mijn introartikel heb ik vijf boekenkasten, waarvan één met gelezen boeken en vier met ongelezen boeken. Als boekenliefhebber die omgaat met boekenliefhebbers en werkt met boeken(liefhebbers) word ik constant geconfronteerd met alles wat er te lezen valt. En ik ben zwak. Wat ik wil lezen moet ik hebben. 

Ik ben geen slechte lezer. Maar er komen nou eenmaal meer boeken binnen dan dat ik uit kan lezen. En zo gebeurt het weleens dat boeken steeds verder zakken op m’n leesstapel. En uiteindelijk ook steeds verder uit m’n geheugen verdwijnen. Tot ik weer eens voor m’n kast ga staan. Of tot iemand erover begint. 

Of totdat het de Week van het Vergeten Boek is en ik ineens iets moet lezen voor m’n werk (suuuuper vervelend).  

Kiezen was even moeilijk. Ik heb veel ‘vergeten boeken’ die al heel lang staan te wachten tot ik ze eens ga lezen. Pride and Prejudice bijvoorbeeld, of überhaupt iets van Jane Austen. Ik heb ooit eens een hele boxset met alle Austenboeken (Penguin Clothbound Classics) voor belachelijk weinig geld op de kop getikt, maar ze staan sindsdien vooral mooi te zijn.  

Ook een van m’n vergeten boeken: Gekweld van Chuck Palahniuk. Ik heb echt géén idee waar het over gaat, maar ooit gekocht omdat ik Fight Club zo fantastisch vond. Deze roman trekt me echter totaal niet en ik ben al jaren aan het wachten tot daar verandering in gaat komen. Of American Psycho, omdat Bret Easton Ellis een van m’n favoriete schrijvers is, maar ik deze gewoonweg nog nooit gelezen heb. Of Donna Tartt’s De kleine vriend en Ira Levin’s De dag der dagen of Stephen King’s Bezeten stad, boeken die vroeger bij mijn ouders in de kast stonden en altijd veel indruk op me maakten (van de buitenkant dan, hè). Die staan nu bij mij in de kast, ongelezen.  

Maar de winnaar van mijn vergeten boeken is er eentje die niet helemaal onderdaan de vergeten stapel ligt, maar een beetje in het midden: Stoner, van John Williams. Voor het eerst gepubliceerd in 1965, maar pas in 2012 in het Nederlands uitgegeven door Lebowski. Hij was dus al een beetje vergeten. De lovende woorden destijds intrigeerde mij, en sindsdien staat het op mijn wil-ik-lezenplank. Overtuigd door vriendin J., die hem onlangs heeft gelezen en nu alleen maar roept ‘DIT MOET JE LEZEN!’, kan ik deze niet laten gaan. Stoner gaat gelezen worden. Eindelijk. Één vergeten boek zal na volgende week niet meer vergeten zijn.

Lees ook:

• Het vergeten boek van Lindy: 'Op zoek naar De Enige Echte, Dat Ene Boek dat mijn aandacht verdiende.'
• Het vergeten boek van Anouk: 'Zo'n boekenstapel ligt daar dan op je te wachten, eerst nog hoopvol en daarna verwijtend.'
• Het vergeten boek van Sander: 'Mijn vader zei altijd: als je alles moet onthouden, heb je een groter hoofd nodig.'
• Het vergeten boek van Martijn: 'Zó dik, zúlke kleine lettertjes...'
• Het vergeten boek van Debbie: 'Boeken die ik zó vergeten ben dat ik ze opnieuw aangeschaft heb.'