Het vergeten boek van Lindy

Laat ik maar met de deur in huis vallen: mijn Vergeten Boeken van 2016 en 2018 (in 2017 vergaten we de Week van het Vergeten Boek voor het gemak, de ironie) staan nog altijd ongelezen in mijn kast. Mijn voornemen voor dit jaar lijkt dan ook gedoemd om te mislukken, maar ik blijf hoopvol. Ook nu ik me toch echt in een soort leesdip lijk te bevinden.  

Tja, met de billen bloot dus in dit blog, want 2019 is sowieso niet echt mijn leesjaar. Mijn teller voor de Reading Challenge staat pas op 30 van de 52 en met nog iets meer dan zeven weken te gaan kan ik dat project ook al als mislukt beschouwen.  

Gelukkig ging er heel veel wél goed in 2019, maar het is een hectisch jaar met veel veranderingen en dat zie je terug in mijn boekenkast. Ik las te weinig, er kwam niet veel nieuws bij de collectie en ik kwam bij het inspecteren van de planken zelfs een aantal boeken tegen waarin ik begonnen ben, maar die ik na enkele tientallen pagina’s opzij legde voor een volgend leesproject. Het illustreert de onrustige manier van lezen de afgelopen tijd. En wanneer ik ervoor kies een boek uit te wíllen lezen, dan duurt dat iets langer dan gemiddeld.  

Is die leesdrang er dan helemaal niet meer? Jawel! Mijn werk bij Hebban zorgt na vijf jaar nog elke dag voor leeskriebels; dagelijks komen er zowel op de redactie als op mijn laptop de mooiste boeken voorbij. Maar die zorgen er wel eens voor dat iets oudere boeken in de vergetelheid raken, hoe onterecht ook. Hoewel we wel kunnen stellen dat de kans klein is dat ik mijn Vergeten Boek daadwerkelijk nog dit jaar zal lezen, ging ik toch op zoek naar De Enige Echte, Dat Ene Boek dat mijn aandacht verdiende.  

Tussen dat zoeken door kwam ik Verloren grond van Murat Isik en Onder een hemel van sproeten van Alex Boogers tegen, twee auteurs die ik in de zomer van 2018 voor het eerst las en waarvan ik, onder de indruk, meteen andere boeken aan de collectie toevoegde. Zonder ze te lezen, uiteraard…  

Tussen mijn Jane Austen-verzameling ontdekte ik drie boeken over haar leven, die elkaar verdringen en stilletjes smeken om mijn aandacht. A Memoir of Jane Austen van J.E. Austen-Leigh (een neef van de schrijfster), oorspronkelijk gepubliceerd in 1870, staat vol met herinneringen uit eerste hand. Jane Austen, a Life van Claire Tomalin is een werkelijke biografie die als een van de betere over Austen wordt beschouwd. En dan is er nog The Jane Austen Treasury van Janet Todd, een mooi vormgegeven boekje dat de complexiteit van haar ogenschijnlijk ‘simpele’ en tijdloze romans laat zien door de onderliggende thema’s en de historische context te onderzoeken. 

Het is pas het topje van een Vergeten IJsberg, maar het boek dat uiteindelijk mijn aandacht trok was Hier ben ik van Jonathan Safran Foer (wellicht heeft de dikte daar iets mee te maken, een eigenschap die al mijn Vergeten Boeken lijken te delen). Een boek dat ik bijna twee jaar geleden van mijn gewaardeerde collega’s voor mijn verjaardag kreeg. Het boek van dit jaar, Grand Hotel Europa, wist het wél tot mijn Heb ik gelezen-plank te schoppen en met een kleine beetje doorzettingsvermogen staat dit boek daar binnen afzienbare tijd ook op.  

Jullie mogen me er tijdens de editie 2020 van De Week van het Vergeten Boek opnieuw aan herinneren. Beloofd.

Lees ook:

• Het vergeten boek van Debbie: 'Boeken die ik zó vergeten ben dat ik ze opnieuw aangeschaft heb.'
• Het vergeten boek van Aimee: 'Als ik visite krijg spreek ik ze de halve avond niet, omdat ze m’n boeken staan te bekijken.'
• Het vergeten boek van Anouk: 'Zo'n boekenstapel ligt daar dan op je te wachten, eerst nog hoopvol en daarna verwijtend.'
• Het vergeten boek van Sander: 'Mijn vader zei altijd: als je alles moet onthouden, heb je een groter hoofd nodig.'
• Het vergeten boek van Martijn: 'Zó dik, zúlke kleine lettertjes...'