Het vergeten boek van Sander

Soms koop je een boek waarbij je vooraf eigenlijk wel weet dat je het waarschijnlijk nooit gaat lezen. De redenen waarvoor je ze toch koopt mag je zelf invullen. Ze staan in je kast. Ik weet het zeker. Die boeken vallen in de categorie ‘Moet ik hebben’ en zullen vaak niet of slechts heel kort op je Wil-ik-lezen-plank komen te staan. Toch zijn het die boeken die zo maar tijdens De Week van het Vergeten Boek naar boven kúnnen komen als 'vergeten’ maar dat is jezelf eigenlijk een klein beetje voor de gek houden. De kans dat je werkelijk een vergeten boek leest is al niet heel groot, maar een vergeten boek uit díe categorie lezen? Ik zie het niet gauw gebeuren.

De term ‘vergeten boek’ zou je ook zo maar op het verkeerde been kunnen zetten. Een vergeten boek ben je namelijk nooit echt vergeten. Nu koop ik geen honderd boeken per jaar maar ik weet echt wel welke boeken ik de laatste vijfentwintig jaar heb aangeschaft. Ik weet van vrijwel allemaal zelfs nog precies waar ik ze kocht. En ook waarom. Velen zitten nu in de ‘Wou ik lezen’ categorie’, de ‘Wil ik ooit nog eens lezen’ categorie of de ‘Wou ik ooit nog eens lezen’ categorie. 

Vergeten boeken kunnen theoretisch voorkomen in al deze categorieën maar zijn pas écht vergeten als ze een ‘O ja die’ toevoeging krijgen. En dat beperkt zich dan eigenlijk tot de ‘O ja die wil ik ooit nog eens lezen’-boeken. Het liefst met een of twee uitroeptekens erbij om de verrassende ‘o ja’ te versterken. De ‘wil’ is dan weer belangrijker dan de ‘wou’ natuurlijk. De magie van boeken kan ervoor zorgen dat de ene wil een wou wordt en de andere wou een wil. Daar moet je maar niet te lang over nadenken. 

Vanochtend stond ik voor mijn boekenkast en scande ik de planken. In gedachten deelde ik de boeken in deze nieuwe virtuele categorieën in en zoals ik zelf wel verwachtte is de ‘Wou ik lezen’ categorie veruit het grootst. Ik maak me er geen illusies over. Het leeuwendeel van de boeken in deze categorie zal ik echt nooit lezen. Punt. Ook niet als ik daar ooit wel tijd voor zou hebben. Ik ontdekte ook een andere ‘vergeten boeken’ categorie, namelijk de ‘ooit gelezen maar toch vergeten’ boeken. Dat zijn dan weer de boeken waarvan ik weet dat ik ze las, maar als je me vraagt naar de plot of de ontknoping ik geen idee heb. Oei. Dat zijn er best veel. Tot mijn schaamte zitten daar ook boeken tussen waarvan ik me eigenlijk vooral herinner hoe goed ik ze vond. En dat kunnen zo weer boeken zijn die je terugvindt in mijn top 25. 

Mijn vader zei altijd: als je alles moet onthouden, heb je een groter hoofd nodig. Ik denk niet dat dat waar is – we gebruiken als mens maar een fractie van de capaciteit van onze hersenen dus daar is vast nog ruimte genoeg – maar ik denk wel dat je niet alles moet willen onthouden. En dat je er pas halverwege het bingewatchen van een heel seizoen van een van je favoriete series achter komt dat je het toch al hebt gezien (en je vrouw dat al vanaf de eerste aflevering roept) is hooguit… zonde van je tijd. Maar dat heb ik van een vriend. 
 
Zal ik gaan voor dat vergeten gelezen boek of kies ik er een uit de categorie ‘wil ik ooit nog eens lezen’. Dat is de hamvraag. Omdat ik toch een klein beetje bang ben dat de toppers van weleer van hun troon vallen bij het herlezen ervan, kies ik veilig voor de tweede categorie. Eerst een shortlist.

Messias van Boris Starling Lang geleden gekocht in een witte boekhandel. Heeft mijn lezende ogen nooit bereikt omdat ik kort daarna redacteur werd bij Unieboek en zo vaak manuscripten las over seriemoordenaars, dat ik mijn interesse voor dat genre een beetje ben verloren. Dat het boek nog steeds in mijn kast staat, zegt voldoende: wil ik ooit nog eens lezen. 

Staat van angst van Michael Crichton Eerlijk? Ik houd erg van Crichton maar ik lieg als ik zeg dat ik alles van hem gelezen heb. Staat van angst staat naast NEXT in mijn kast. Twee joekels van boeken waar mijn hoofd leeg voor moet zijn voordat het zin heeft om daaraan te beginnen. Dus wachten op dat moment. Ooit. 

Speelbal van Declan Burke Ik weet eerlijk gezegd niet eens waar dit boek over gaat. Dat is ook eerlijk. Ik heb het destijds blind gekocht op advies van Kim Moelands maar nooit gelezen. De recensie van haar lees je trouwens hier. 

Het verloren symbool van Dan Brown Ik las ze allemaal, de boeken van Dan Brown. Behalve eentje. Het verloren symbool. Ik heb geen idee waarom deze niet. Het onderwerp spreekt me aan. Ik ben liefhebber van complottheorieën en verhalen rondom broederschappen zoals de vrijmetselarij staan zonder uitzondering altijd hoog op mijn interesselijst. Daarom kies voor dit boek als mijn vergeten boek van 2019 en leg ik hem bovenop mijn wil ik lezen stapel. 

Hoe kiezen jullie je vergeten boek? 

Lees ook:

• Het vergeten boek van Lindy: 'Op zoek naar De Enige Echte, Dat Ene Boek dat mijn aandacht verdiende.'
• Het vergeten boek van Aimee: 'Als ik visite krijg spreek ik ze de halve avond niet, omdat ze m’n boeken staan te bekijken.'
• Het vergeten boek van Anouk: 'Zo'n boekenstapel ligt daar dan op je te wachten, eerst nog hoopvol en daarna verwijtend.'
• Het vergeten boek van Debbie: 'Boeken die ik zó vergeten ben dat ik ze opnieuw aangeschaft heb.'
• Het vergeten boek van Martijn: 'Zó dik, zúlke kleine lettertjes...'