Blogpost:
Yvonne Kersten
Hoe drink jij je koffie?
Als ik ’s morgens na het uitlaten van onze hond Joep op de bank ga zitten met een boterhammetje een dampende beker koffie,
komt Joep gezellig bij mij zitten en is onze dag goed begonnen. Het liefst drink ik een cappuccino, met een heerlijk dikke melkschuim laag en een heel klein beetje suiker. Tijdens het schrijven staat regelmatig een beker koffie koud te worden. Totaal verdiept in mijn verhaal is die beker totaal uitzicht. Misschien ook maar goed ook, anders zou ik veel te veel koffie drinken op een dag.
In gevoelige snaren drinkt Linn het liefst thee, maar als ze koffie drinkt, dan een cappuccino
Mijn hoofdpersoon uit Verborgen littekens drinkt haar koffie het liefst sterk en zwart. Zij heeft trouwens hetzelfde probleem als ik. Als zij bezig is met een tekening is de koffie vergeten.
Hier volgen twee heerlijke koffiemomenten uit mijn boeken. Neem je zelf ook een bakkie?
Gevoelige snaren‘
Zullen we nog een kopje koffie drinken? Ze hebben in de bakkerij op de hoek heerlijke koffie en taartjes.’
‘Ja, gezellig,’ antwoordt Linn.Ze kiezen een tafeltje bij het raam.
‘Je ziet er gelukkig een stuk beter uit dan gisteren. Ik dacht echt dat je zou flauwvallen in de badkamer,’ zegt Tindra nadat ze twee koffie heeft besteld.
‘Dat scheelde ook niet veel,’ geeft Linn toe. ‘Ik was je heel dankbaar voor die koude washand.’ Linn pakt het lepeltje van het schoteltje en speelt ermee. ‘Ik heb een stressvolle tijd achter de rug en met die verhuizing erbij was het gewoon even te veel. Ik denk dat ik daardoor zo weinig weerstand had en ziek werd.’
‘Ja, dat hakt er altijd wel in,’ zegt Tindra en neemt nog een hap van haar gebakje.
‘Zeg dat wel, ik heb nog niet eens de helft van mijn verhuisdozen kunnen uitpakken.’
Over de rand van haar koffiekopje kijkt Tindra haar aan. ‘Ben je hierheen gekomen om een nieuwe start te maken?’
‘Ja, dat klopt eigenlijk wel,’ knikt Linn. ‘Een nieuwe omgeving is denk ik goed voor me. Tegen het eind van de zomer begin ik ook bij een ander orkest.’ Ze neemt een slok van haar koffie. ‘Gisteren vertelde je dat je schrijfster bent. Wat voor boeken schrijf je?’
Daar is ze goed in, denkt Tindra. Zodra het over haarzelf gaat, verandert ze razendsnel van onderwerp. ‘Ik ben met een serie kinderboeken bezig over een groep jongens die steeds andere avonturen beleven. Ik ben nu bezig met het vierde avontuur. Deze keer gaan ze op kanokamp.’
‘Woon jij hier in de buurt?’
Tindra ontkomt niet aan de indruk dat Linn nu vragen op haar afvuurt, zodat zij haar geen moeilijke vragen kan stellen. ‘Nee,’ ze schudt haar hoofd, ‘ik woon iets ten noorden van Stockholm, een uurtje hier vandaan. Maar ik ben hier wel opgegroeid. Lars woont met zijn familie in ons ouderlijk huis.’
‘En waarom ben jij niet hier blijven wonen?’ vraagt Linn door.
Tindra blaast in haar hete koffie. ‘Ik ben toen ik ging samenwonen verhuisd. Ik woon daar nu samen met Laura, mijn dochter.’ Tindra haalt haar mobieltje uit haar jaszak en laat Linn een foto zien van een donkerharig meisje met lichtbruine ogen, dat lachend in de camera kijkt.
Linn vergelijkt het meisje op de foto met Tindra. ‘Ze lijkt niet op je.’
‘Nee, ze lijkt op Noor, haar moeder.’
Linn kijkt haar fronsend aan. ‘O, dus jij bent niet haar moeder, ik dacht dat je zei dat ze je dochter was?’
Tindra lacht. ‘Ja en nee, daar ben ik veel te jong voor met mijn zesentwintig jaar. Laura is dertien en vindt zichzelf al erg volwassen. Het is een schat van een meid. Ze wil later graag musicalster worden. Ze is de dochter van mijn ex.’ Tindra bergt haar mobieltje weer op. ‘Nu is Laura een paar weken bij haar moeder en haar nieuwe vriend, zodat ik hier een handje kan helpen.’
‘Wacht even, ik snap het geloof ik niet helemaal.’ Linn schudt verward haar hoofd. ‘Laura is niet jouw dochter, maar ze woont wel bij jou en de moeder
van Laura heeft een nieuwe vriend. Wat is jouw relatie dan met Laura?’
‘Noor en ik hebben samen de voogdij over Laura, maar omdat Noor voor haar werk over de hele wereld reist, is haar vaste woonadres bij mij.’Zo, dat is eruit. Ze probeert Linns reactie hierop te peilen.
Linn leunt achterover in haar stoel en staart Tindra aan. Dan begint het te dagen. ‘O… je had een relatie met haar moeder.’
Tindra blaast langzaam de lucht uit die ze ongemerkt heeft ingehouden. Linn is alleen maar verbaasd. Ze ziet geen afkeer of een ongemakkelijke houding. Ze schraapt haar keel. ‘En jij? Heb je een vriend, of ben je getrouwd?’ Ze denkt aan de man op de foto.
Alleen het getingel van het lepeltje waarmee Linn in haar koffie roert, verbreekt de stilte.
Hierop ga ik geen antwoord krijgen, denkt Tindra. Dan knikt Linn. ‘In Stockholm woonde ik samen met Johan,’ zegt ze zacht. Ze legt het lepeltje op het schoteltje en vervangt het voor het lege suikerzakje dat ze nu steeds verder opvouwt.
‘Maar…?’ vraagt Tindra net zo zacht.Linn legt het nu zo klein mogelijk opgevouwen suikerzakje op het lepeltje en kijkt Tindra aan. Haar ogen weerspiegelen een groot verdriet. ‘Hij is gestorven.’
Verborgen littekens
Ik kleed me warm aan en stook de houtkachel flink op. De buitenthermometer geeft min 15 graden Celsius aan. Ik zet een pot sterke koffie en beleg een paar crackers met kaas en installeer me aan tafel. Ik trek het tekenblok naar me toe en blader er doorheen. Het is bijna vol. Stuk voor stuk schokkende beelden, de meesten getekend in grijstinten of zwart-wit. Hier en daar had ik wat kleur toegevoegd, om het beeld intenser te maken. Van deze droom heb ik er al een aantal. Ik bekijk een tekening van Bruno die uithaalt met zijn vuist. Daarvoor zit de enige vrolijke tekening, van mijn moeder en mij zingend achter de piano. Ik neem een leeg blad voor me. Uit het potlodenbakje haal ik een grijs potlood en slijp er bedachtzaam een scherpe punt aan. ‘Deze wordt zwart-wit,’ mompel ik.Ik schets een lichaam dat levenloos op de grond ligt. Uiterst geconcentreerd werk ik alle details uit.Mijn koffie wordt koud. Ik verlies mezelf in mijn herinneringen.
Lees verder op mijn site
