Blogpost:
Melissa Skaye
Hoop
Waar ik ontzettend op hoopte, is dat mijn schoonmoeder Verlaten terrein zou meemaken. Als er iemand ontzettend van de boekpresentaties genoot, was zij het wel. Geweldig was die keer dat ik tijdens de presentatie bij boekhandel Stumpel het eerste exemplaar van VT4, Verminkte toekomst, aan haar schonk. Ik vertelde aan het publiek dat dit deel was opgedragen aan alle moeders (iets of iemand anders kón in deze gewoon niet, gezien het verhaal) en toen keek mijn schoonmoeder naar mijn moeder en je zag haar denken: ze geeft natuurlijk het eerste exemplaar aan haar eigen moeder. Nee dus, want ik riep schoonmam naar voren. Dat gezicht, zo geschokt, maar tegelijkertijd zo trots, zal ik nooit vergeten. Een week na de presentatie zei ze tegen me: ‘Nou, hè hè, ik ben er nu pas van bijgekomen, zo geweldig vind ik het.’
Voor mij onvergetelijk.
In april 2018 kreeg ze de diagnose alvleesklierkanker. Niemand begreep dat. Ze was net eenenzeventig, had altijd gezond geleefd en bezat de conditie van iemand die vijfentwintig jaar jonger was. Ik hoef niemand uit te leggen hoe afgrijselijk de periode was die volgde. Chemotherapie, diëten, ze deed werkelijk álles om te mogen leven, om deze ziekte te overwinnen. Ze fietste, ging gewoon met schoonpap lekker op stap, winkelen en altijd onder een: Ik voel me prima hoor, ja, alleen een beetje moe. Ze wilde aan ons niet laten weten hoe ze zich werkelijk voelde. Supersterk, superstoer, al kon ze op een gegeven moment niet langer verbergen hoe ziek ze was.
We maakten mooie herinneringen. Sinterklaasspel, kerst, verjaardagen, Vaderdag, Moederdag, overal maakten we, samen met mijn familie, een geweldige dag en avond van. Extra groots aanpakken, want nu kon het nog. Barbecue aan als het maar even kon, want daar was ze dol op. Nee, ze kon niet veel eten, maar wat ze at, was met smaak. Kerst 2018 vierden we bij ons thuis en het werd 24:00 en 01:30 en nog steeds zat ze kaarsrecht te genieten en wilde niet opstaan om naar huis te gaan. Om ons heen werden mensen moe, schoonpap keek nadrukkelijk naar de klok; zullen we eens op huis aan gaan? Hij was bezorgd, want zijn vrouw was ziek en moest nu echt eens slapen. Nee hoor, ze bleef zitten en we begrepen haar wel: dit was haar laatste kerst en ze kon geen afscheid nemen. Dat zinderde de hele tijd door mijn hoofd: volgend jaar is ze er niet meer bij.
We bespraken naderende verjaardagen. Mijn man, haar zoon, werd eind mei 2019 vijftig en ze verheugde zich op het grote feest dat zou komen. Ze had een zak vol ballonnen en slingers en alles voor een Abraham. Ze had zelfs al alles voor Sarah (voor mij dus!) maar Sarah mag nog een paar jaar in de kast blijven, zei ik lachend. Ze was ervan overtuigd dat ze mijn verjaardag (4 april) zou redden en ook die van haarzelf (17 april) en dan ook zeker Pasen. We hadden het over lekkere hapjes, ook al at ze niet veel, erover praten was leuk. We zouden het weer samen met mijn familie vieren. Zowel zij als wij verlegden een grens. Als je die datum haalt, dan ook zeker die … Ze ging er helemaal voor.
Ze gebruikte WhatsApp elke dag, ook toen ze werd opgenomen. Dan vertelde ze van alles en zei ik dat we uiteraard langs zouden komen. Dat vond ze heerlijk, hoe ziek ze ook was. Toen we op 1 april haar kamer binnenstapten, zat ze tot onze verrassing rechtop en at ze een bakje yoghurt. Ze begroette ons met een prachtige lach en een dikke kus. Een verpleegkundige zei nog dat schoonmam 4 april naar de verjaardag van haar schoondochter zou gaan en dat dit haar zou lukken ook. Ze maakte zich nog elke ochtend op, kletste er lekker op los en het werd gewoon gezellig, al die keren dat we op bezoek gingen. Ja, mam krijg je er niet zo even onderdoor, zeiden we tegen elkaar.
Maar toen ging het ineens ongelooflijk snel. Drie dagen later, op de ochtend van mijn verjaardag op 4 april, werden we gebeld dat het plotseling heel slecht met haar ging. We waren de hele dag en avond bij haar. Weer was daar hoop, maar kijkend naar die moedige lieve vrouw, was de hoop nu dat ze snel vredig zou heengaan, want iemand waar je van houdt zien lijden, is onbeschrijfelijk zwaar.
Ze overleed op mijn verjaardag na een heel jaar te hebben geknokt, langer dat welke arts ook had gedacht. Ik betrap me er dagelijks op dat ik haar wil bellen of een app wil sturen over de vooruitgang van VT6. Dan komt steevast het onvermijdelijke: dat kan niet meer. Ze zal er in onze gedachten en harten altijd bij zijn, maar op mijn verjaardag zeker. Zo ook 10 oktober, de eerste boekpresentatie waar ze niet lijfelijk bij aanwezig zal zijn. Dat maakt me verdrietiger dan ik in woorden kan uitdrukken, omdat het gewoon niet mogelijk lijkt: zij er niet bij. Ik kan haar het eerste exemplaar van Verlaten terrein niet geven, maar ik kan het wel aan haar opdragen. En dat heb ik gedaan.
