Blogpost: Samantha Stroombergen

Schrijfkriebels #1: hoor wie typt daar, kinderen...

06-12-2015 door Samantha Stroombergen 2 reacties

+2 niet meer leuk × vind ik ook leuk

Twee jaar lang recenseerde ik thrillers voor Crimezone. Heerlijk vond ik het. Regelmatig viel er een boek op mijn deurmat en niet zelden gebeurde het dat ik blij verrast werd door een auteur waar ik voorheen nooit van gehoord had. Mede daardoor begon het steeds meer te kriebelen: waarom had ik ook alweer mijn eigen pen zo lang laten liggen?

Het begin van dit jaar begon op zijn zachtst gezegd turbulent. En juist tijdens deze tijd liet een idee voor een thriller me niet meer los. Ik ging ermee slapen en werd er ook mee wakker. Met pijn in mijn hart zei ik gedag tegen het recenseren en begon ik voorzichtig aan mijn eerste hoofdstukken. Mijn hoofdpersonen begonnen te leven. Ze fluisterden me in wat ik ze moest laten zeggen, waar ik ze naar moest leiden.

Inmiddels is het jaar bijna voorbij. Het is Sinterklaas. Kerst staat voor de deur. Dekentjes komen tevoorschijn, net als dampende koppen thee. Eigenlijk is het het perfecte weer om je lekker terug te trekken en ongegeneerd urenlang te schrijven. Misschien is het dus niet zo gek dat ik de afgelopen weken duizenden worden heb geschreven. Zoveel woorden zelfs dat het einde langzaam maar zeker in zicht komt. Mijn proeflezers moeten hard werken om me nog bij te benen.

En stiekem begint het dagdromen steeds erger te worden... Wat als? Zou het kunnen dat mijn droom om uitgegeven te worden ooit werkelijkheid wordt? Zou het kunnen dat ik uit die gevreesde slushpile gevist wordt en ik één van die zeldzame gelukkigen wordt?

Misschien gebeurt het ook wel nooit. Maar hee - dromen mag!