Blogpost:
Eline Stiekema
Ik las: Not That Kind Of Girl van Lena Dunham
Ik wilde Lena Dunham zijn. Ze is een half jaar jonger dan ik en de bedenkster en schrijfster van één van mijn favoriete series, Girls, waarin ze ook nog eens zelf acteert. Ze woont in New York en wist tussen het schieten van het vierde Girls-seizoen door ook nog eens tijd te vinden om haar memoires te schrijven. Ik heb haar vanaf het begin bewonderd om haar eerlijkheid en haar authenticiteit, en was dan ook razend benieuwd naar haar boek. Ik was ijdel genoeg om te hopen dat we op een bepaalde manier op elkaar zouden lijken. Maar dat blijkt absoluut niet het geval, en gelukkig maar.
Not That Kind Of Girl is in feite één lange opsomming van Dunhams neuroses, angsten, lichamelijke ongemakken en onverstandige beslissingen, overgoten met een sausje van bedroevend slechte seks met totaal ongeschikte kerels. Je vraagt je serieus af hoe het in vredesnaam mogelijk is dat iemand die blijkbaar zoveel moeite heeft om zich door het leven te worstelen, toch zoveel heeft weten te bereiken. Er is maar één antwoord mogelijk: Lena – of haar uitgever – heeft er in haar boek bewust voor gekozen om alleen de genante, ongemakkelijke en pijnlijke dingen te benoemen. Dat is commercieel gezien ook wel logisch, want Girls heeft daar enorm mee gescoord. Maar ernaar kijken blijkt toch iets anders te zijn dan erover lezen.
Girls is grappig, of op z’n minst tragikomisch. Not That Kind Of Girl is dat ook, maar meer op een manier die me af en toe doet glimlachen, dan dat ik hardop moet lachen. Het is zeker een vermakelijk boek en ik heb mezelf er zeker niet toe hoeven dwingen om het uit te lezen. Sommige stukken waren ook echt wel herkenbaar, al waren dit er minder dan ik had gehoopt. Maar uiteindelijk is mijn beeld van Lena Dunham er niet positiever op geworden.
Misschien komt dat ook doordat ik, toen ik net in Not That Kind Of Girl was begonnen, de recensie van Sylvia Witteman in de Volkskrant las, wat mijn beeld gekleurd heeft. Witteman stelt dat Dunham het niveau van Girls-hoofdpersonage Hannah helemaal niet ontstijgt: ze is zelf minstens zo narcistisch als haar navelstaarderige alter ego. Ik vrees dat ik Sylvia hierin gelijk moet geven, hoe jammer ik het ook vind.
In Girls lijken de egocentrische hoofdpersonen ironisch te worden geportretteerd. Maar Lena Dunham lijkt zichzelf écht zo serieus te nemen. Of misschien is dat gewoon haar vorm van humor, want ik zie het ook wel in de tweets die ze plaatst: ze kan bloedserieus iets volkomen belachelijks zeggen. Not That Kind Of Girl staat vol met dit soort uitspraken. Zoals bijvoorbeeld:
Dus toen ik jou pijpte (mijn eerste keer!) op de dag dat mijn kat doodging, had je me na afloop moeten bellen. (…) PS Ik heb de as van mijn kat nooit opgehaald omdat me dat te veel deed denken aan pijpen en in de steek gelaten worden. Toen ik twee jaar later eindelijk voldoende moed had verzameld, was alles al in een massagraf verdwenen. Dat neem ik jou kwalijk.
Dat moet ze humoristisch bedoelen, toch? Toch…? Tja, het moet je gevoel voor humor ook maar net zijn, natuurlijk. Nu ik het zo opschrijf vind ik het op een bepaalde manier eigenlijk wel komisch. Toen ik het voor het eerst las dacht ik echter alleen maar: okee…?
Lena geeft aan op haar tachtigste nog een schaamteloos autobiografisch boek te willen uitbrengen, met de welluidende titel: ‘Ik heb niet met ze geneukt, maar ze schreeuwden tegen me’. Als ze tegen die tijd tenminste niet is overleden aan één van de tien ziektes die ze het meest vreest (waaronder amandelstenen, bijnieruitputting en gefrituurde hersenen door het gebruik van een mobiele telefoon). Ik hoop dat ze tegen die tijd een andere titel zal hebben verzonnen. En dat ze met wat meer afstand en relativeringsvermogen naar zichzelf zal kunnen kijken. Maar ik weet nu al dat ik de memoires van een tachtigjarige Lena Dunham uit pure nieuwsgierigheid (en voyeurisme) tóch graag zal willen lezen.
Lees verder op mijn site
