Auteur
Blogpost:
Oli Veyn
Ik sta niet stil
Mijn allereerste manuscript ligt bij verschillende uitgevers, mijn tweede sinds kort ook. Mijn derde boek? In de maak.
Twee boeken, twee genres. Nummer een, een Young Adult Urban Fantasy. De ander een kinderboek (geen fantasie).
Ik ga niet zitten wachten op een reactie, dat is te passief. Ik ga door. Ik blijf eraan werken.
Een verhaal voor de Luitingh-Sijthoff schrijfwedstrijd ligt op het moment bij de proeflezers. Een dystopisch verhaal, nieuw voor mij. Een kort verhaal (pff, het kost me zoveel moeite om een verhaal in 500 woorden te proppen) bij de wedstrijd van Ambilicious.
Dat brengt me de volgende vraag; moet een schrijver in een bepaald genre blijven?
Ik ben niet iemand die schrijft wat 'commercieel aantrekkelijk' is of wat er wordt verwacht. Ik schrijf wat de inspiratie mij geeft. Wat ik leuk vind. Schrijven wat mij inspireert geeft mij energie. The Flow noem ik het gekscherend (mijn zoontje is helemaal wild van Star Wars).
Of dit nu een roman is, een fantasie verhaal of science fiction, het maakt mij niet uit.
Een verhaal komt binnen, eerst het verhaal en dan pas het genre.
Ik ben geen schrijver die van te voren een plan maakt. Een verhaal komt zoals het komt en ik begin te schrijven. Soms leg ik het weg en laat ik het sudderen, andere keren is het zo sterk dat ik het in een keer afschrijf. Maar nooit schrijf ik vooraf een plan, diep ik de karakters uit of maak ik een tijdslijn. De tijd zal het leren of ik dit wel moet doen, het zou zo maar kunnen dat het mijn verhalen beter maakt.
Op het moment vind ik de manier zonder het prettigst en wat prettig voelt moet je houden. Ik schrijf het begin en denk, graaf verder. Ik oefen de dialogen in mijn hoofd en leer zo de personages kennen. Soms schrijf ik het af om de volgende dag de helft te schrappen omdat ik het niet goed vind.
En ik schrijf, ik blijf schrijven, want The Flow moet je niet stoppen, die moet stromen. Zo komen er meer verhalen en met ieder verhaal ontwikkel ik mijn eigen stem steeds meer. Want mijn eigen stem, de melodie van mijn verhalen, maakt mij uniek, maakt mijn boeken en verhalen uniek. En wie wil er nu niet uniek zijn?
Ik sta niet stil. Als ik tegenwind krijg werk ik harder, als ik vastloop begin ik opnieuw, meestal aan een nieuw verhaal. Krijg ik kritiek dan gebruik ik die om mijzelf te verbeteren, om mijn boek(en) of verhalen te verbeteren en als ik complimenten krijg geniet ik van het moment dat ik met hard werken heb verdiend.
Nee, ik sta niet stil. Dan stopt The Flow. Dan stopt de reis.
De weg naar de succes is lang, maar met iedere kleine stap voorruit kom ik er wel. Op mijn manier.
