Blogpost:
Ninja Paap-Luijten
Is het een mens, is het een elf, of is het ... kun jij het raden?
Als ik een fantasyboek lees waarin constant de nadruk wordt gelegd op alles wat "anders" is dan wat ik gewend ben (van kleding tot muntstukken tot hoe men met elkaar omgaat), dan leg ik dat boek weg. Hoe vreemd een andere wereld ook is, het is niet fijn om de hele tijd uit het verhaal getrokken te worden doordat er steeds zo'n neonbord boven hangt dat mij vertelt Dat Dit Een ANDERE Wereld Is.
Nee, dat wil ik niet.
Ik wil ondergedompeld worden. Vergeten dat ik ergens "anders" ben. In die andere wereld vertoeven en meewandelen met de hoofdpersonen en hetzelfde gevoel krijgen als wanneer je op vakantie bent: het is anders, maar toch ook zo bekend.
Als auteur probeer ik dat te bereiken in mijn eigen verhalen. Of het me lukt? Dat mag je zelf bepalen. Natuurlijk, er zijn dingen "anders". Anders zou ik thrillers schrijven, of "gewone" romans, en geen fantasy. Maar sommige dingen zou je misschien ook heel goed in "onze" wereld kunnen meemaken; zoals in het fragment hieronder ...
--
Hij bekeek het schutblad van gebroken wit papier. De eerste pagina’s. Geen auteursnamen, geen jaartal van uitgave, niets over de druk. Een inhoudsopgave met daarin de titels van tientallen verhalen. Hij kende ze allemaal. ‘Is dit een eerste druk?’
‘Een van de vroege exemplaren,’ zei William. ‘Niet de allervroegste.’
‘Mijn vader…’ Zijn hand trilde toen hij een bladzijde omsloeg. Hij slikte. ‘Mijn vader had me ooit precies zo’n exemplaar gegeven.’
‘Dat weet ik. Ik was erbij toen hij het kocht.’
Eindelijk wist Vesaljev zijn blik los te rukken van het boek. ‘Dit is veel te kostbaar.’
‘Waar is het boek dat je van je vader kreeg?’
‘Verkocht, net als alles van waarde. Mijn oom zou mij hebben verkocht als hij dat had gekund.’ Hij wreef over een smetteloze pagina. ‘In mijn boek zat op deze bladzijde een schroeivlek. Deze is in een betere staat. Will… waar heb je dit gevonden?’
‘Bij iemand die boeken verkoopt.’ Na een korte stilte, waarin Vesaljev verder bladerde, vroeg William: ‘Hoe lang is het geleden dat jij van iemand een geschenk hebt gekregen?’
‘Dat boek was het laatste.’
‘Wat, deze? Die je vader toen kocht?’
‘Ja.’
Even staarde William hem aan. ‘Dat is bijna twintig jaar geleden,’ zei hij zacht.
--
Wil je zelf uitvinden of de personages in dit fragment mensen, elfen, vampiers of nog iets anders zijn - neem dan eens een kijkje op mijn website.
Overigens ben ik ook nieuwsgierig naar tips voor fantasyboeken die heel ... gewooon zijn - en toch high-fantasyverhalen vertellen. Ken je er zo een, laat het me dan weten!
Lees verder op mijn site
