Blogpost:
Petra Kruijt
Kinderboekenweek-feest in Rotterdam!
Omdat ik zelf al mijn leven lang veel lees, wil ik mijn dochters graag laten opgroeien met zoveel mogelijk leesliefde. We gaan geregeld naar onze eigen bibliotheek, ik lees elke avond (en vaak ook nog overdag) voor, een boek is voor hen een waar cadeautje. Het is superleuk om te merken dat ze dat oppakken: mijn dochtertjes houden van verhalen, kunnen er helemaal in opgaan. Vorige week kwam er bij Louise op school een schrijfster vertellen over haar boeken - Tessa de Gruijter, auteur van de boeken over Job en Jelle, die ik overigens niet kende - en daar was ze zeer van onder de indruk.
Met het voorstel om naar dit feest te gaan waren ze het dan ook meteen helemaal eens, iets wat ik weleens anders meemaak als ik denk iets leuks te hebben verzonnen. ;-) Het enige twistpunt was nog hóé we erheen zouden gaan: met de auto of met de trein. Uiteindelijk werd dat besloten door het weer. Omdat het met zulke enorme bakken uit de hemel kwam, leek het mij het beste om erheen te rijden en zo dichtbij mogelijk te parkeren. Na drie minuten lopen waren we bij de bibliotheek, en daar begon buiten al het feest: er stonden een brandweerwagen en een ambulance waarin je binnen mocht kijken. De ambulancebroeder die er zat, beantwoordde alle vragen die ze hadden en gaf ze een bouwplaat mee om een eigen ambulance te knutselen.
Binnen was het programma werkelijk overweldigend. Je kon allerlei verschillende dingen knutselen, van raketten van petflessen tot zelfrijdende auto's op ballonkracht. Je kon cupcakes versieren, er waren meerdere voorleessessies door onder meer de brandweer!, er waren theatershows, er waren leuke doedingen zoals dansworkshops, een skelterparcours, cupcakes versieren, poppendokter, schminken, muziekinstrumenten maken, een hengelspel, circuskunstjes, een green screen om gekke foto's voor te maken... en dit is echt nog steeds niet alles; alleen wat ik me herinner.
Anders dan bij mijzelf leidt zo'n overweldigend aanbod bij mijn dochtertjes niet tot keuzestress. Zij weten wat ze leuk vinden en gaan dat dan doen; vooral Louise is daar heel duidelijk in. Ikzelf ben dan toch zo'n sukkel die probeert er nog iets anders erin te fietsen. De muziekinstrumentjes die je kon maken vond ik er bij andere kinderen zo leuk uitzien, dat ik opperde het te doen. Het antwoord was al nee, maar later probeerde ik het toch nog een keer. "Mama, ik heb al gezegd dat ik geen instrument wil maken!"
Wat ze wel wilden doen, was kleien. Dat kon samen met schrijfster Esther Miskotte. Aangekomen bij de locatie van haar workshop las Esther eerst een stukje voor uit haar nieuwe boek Toto en het uiltje. Daarna gingen we uiltjes kleien, waar ik vooral Veerle bij moest helpen, al kon zij wel zelf de kleuren kiezen en sommige stukjes maken. Louise heeft haar uiltje helemaal zelf gemaakt, inclusief haar. "Het lijkt wel een hippie-uil", zei Esther toen Louise haar dat liet zien. Daar was ze maar al te trots op.
Veel later kwamen we bij de boekenmarkt op een centraal punt in de bibliotheek. Ik zei dat ze één boek mochten uitkiezen, ervan uitgaande dat ze allebei een boek zouden willen. Maar ze waren unaniem: ze wilden Toto en het uiltje.
De schrijfster stond zelf achter het kraampje met haar boeken en zei meteen dat ze Louise en Veerle herkende, zelfs onder hun schmink. ;-) Ze voerden een klein gesprekje en daarna heeft Esther hun boek gesigneerd. Ze bood ook aan er nog iets bij te tekenen, een vlindertje of een slakje. Het werd een slakje.
En zo werd Toto en het uiltje het hoogtepunt van een geweldig leuke middag, waaraan we een prachtig souvenir hebben overgehouden: het allereerste gesigneerde boek van Louise en Veerle. Ik heb het binnen vierentwintig uur al zes keer voorgelezen, elke keer inclusief de persoonlijke boodschap voorin. Ik vermoed dat ze het nog veel vaker zullen willen en ik denk dat dit boek er weleens zo een kan worden die nooit weg mag. Want dat is het allermooiste: als een boek is verbonden met een herinnering.
(Mochten ze er trouwens zelf ooit niet meer om geven of het blijft of niet, dan zal ik degene zijn die het houdt, omdat het ook mijn herinnering is waarmee het verbonden is!)
