Blogpost:
Patricia Snel
Kofferleven
Het reizen of ergens wat langer op een plek zijn, heeft me geleerd om, waar mijn koffer ook staat, mezelf aan te passen en me er thuis te voelen en met weinig middelen te leven. Dat is rijkdom.Over rijkdom gesproken, de afgelopen jaren heb ik ongelooflijk veel bijzondere mensen ontmoet. Voor mij is de wereld een dorp geworden. Mijn koffer heeft op de meest gekke plekken gestaan en ik heb bijzondere en dierbare vriendschappen gesloten. Persoonlijke verhalen, indrukken en avonturen zijn een inspiratiebron voor mijn boeken, columns en teksten. Het heeft me in de loop der jaren ook veel inzichten gebracht. De belangrijkste: geduld, nederigheid en relativeringsvermogen.
Leven uit een koffer is spannend. Toch ontbrak er de laatste tijd iets. Het knaagde en ik begreep niet wat er scheelde. Ik was onrustig. Na een half jaar op de Kaaimaneilanden te hebben vertoefd om mijn vijfde boek, De violiste, te schrijven, wist ik ineens het antwoord. Mijzelf ergens thuis voelen is anders dan ergens thuis zijn. Ik verlangde steeds vaker naar een vast plekje, een eigen holletje waar je altijd naar terug kunt keren. Een rustpunt.
Sinds een paar weken ben ik neergestreken in het Amsterdamse. Vooralsnog op een tijdelijk plekje, maar ik heb al wel een jaarabonnement bij de sportschool genomen. Het is een begin van wat lijkt op een geregeld leven. Natuurlijk ga ik als De violiste af is weer reizen, maar ik weet ook dat ik hier weer terugkom, terug bij alles wat ik de laatste tijd ineens begon te missen, behalve bitterballen en appeltaart: mijn eigen spulletjes (vooral mijn boeken en foto’s), mijn vrienden en familie. En laten we wel zijn, logica brengt je van A naar B, verbeelding overal. Even geen kofferleven meer.
Zeg ik nu.
Lees verder op mijn site
