Blogpost:
Claudia Stinne
Kort verhaal n.a.v. schrijfoefening (schrijf vanuit 'een ding')
Al maanden zit ik ingepakt in een donkere doos, met broertjes stijf tegen me aangedrukt. Dit is niet hoe ik het in gedachten had. Toen ze mij in elkaar aan het naaien waren en ik die mooie nauwsluitende buitenkant kreeg had ik me voorgesteld dat ik een grootse toekomst tegemoet ging. Ik zou natuurlijk allereerst in een winkel terecht komen, waar ik duizenden mensen voorbij zou zien scharrelen. Mensen zouden mij oppakken, misschien juist wel direct. Ze zouden mij in hun handen wegen, me ronddraaien, over me heen strijken en me dan naar de kassa brengen. Maar nee. De enige personen die ik tot nu toe had gezien waren de mensen van de drukkerij. Die me zakelijk in elkaar zetten, geen vleiende liefkozingen, geen betastende handen. Wel een hobbelige rit, een koude trip in een busje zonder ventilatie en gehobbel en geratel van de palletwagen die me afzette bij mijn bestemming.
Om mij heen hoorde ik gejoel en ander enthousiast gewapper. Mijn metgezellen verheugden zich net zo hard als ik op de verrassing. Ik was lang niet als eerste aan de beurt. Voetstappen die heen en weer liepen. Er kwam steeds meer lucht om me heen. Het was alsof ik kon voelen dat het gewicht boven me werd weggenomen toen er steeds meer doosjes om me heen verdwenen. Uiteindelijk hoorde ik het mesje door de tape vlak boven me ritsen. En ja, daar was hét licht en hét gezicht van mijn nieuwe eigenaar. Zij koos mij! Ze pakte mij, streek over mijn cover, draaide me rond. Precies zoals ik had gehoopt, maar ik kreeg geen plekje in haar boekenkast, ik werd niet doorverzonden naar een mens om bij te gaan schitteren. Ik gleed na een paar seconde terug op mijn plekje in de doos. Om me heen hoorde ik een collectieve "ahhw" toen de doos weer dicht ging. "Jij bent tenminste nog aangeraakt! Jij hebt de buitenwereld gezien," fluisterde mijn buurjongen. Geen van ons kwam uit de catatonie toen we week na week op een stil plekje achterbleven.
Tot nu! Tot vanochtend. Gisteren was er al een 'voorteken', we werden opgepakt. Onze doos ging door haar handen! En nu ging de klep opnieuw open. Ze greep mij! Mij! Ik ben uitverkoren en in een verzendwikkel gestopt. Over niet al te lang brengt ze me naar de post. Ik voel het aan alles. Dan ga ik naar de eindbestemming, waar ik zal schitteren, waar al mijn pagina's gelezen zullen worden. Ik kan eindelijk mijn potentieel waarmaken, iemand vermaken. Tot tranen toe roeren, mee op vakantie gaan zelfs als ik mazzel heb. Dan reis ik naar warme landen, tropische bestemmingen, ruik ik het chloor van een zwembad, de kokosolie in de zonnebrand crème, of het zilte van de zee. Mijn pagina's zullen wapperen in de bries die naar het land komt waaien. Oh jongens, wat heb ik hier naar uitgekeken!
