Leerproces

Minuten gaan te langzaam, uren te snel, beweerde iemand op internet. Soms klopt dat.

Als ik in een tandartsstoel zit, duren minuten eindeloos. Seconden kruipen voorbij als reeds lang gepensioneerde slakken. Er komt geen einde aan.

Heb ik daarentegen iets op het vuur staan en werp ik ondertussen een blik op de computer om eventjes iets na te kijken –een goed excuus om naar facebook te surfen of mij in een forumdiscussie te mengen zonder al te veel verstand van zaken- , dan ontdek ik dat diezelfde minuten haastig voorbij vliegen alsof ze dringend ergens anders moeten zijn.

Dat overkwam mij laatst, bij het maken van paardenbloemsiroop –een mens moet immers af en toe iets uitproberen, niet waar?-Een zoete lucht, onmiddellijk gevolgd door brandlucht en bijbehorende donderwolken in huis, deed mij met een shock realiseren dat mijn minuten in het geniep waren gevlucht. Met gevaar voor eigen leven zocht ik door de dikke grijze soep mijn weg naar de keuken en vond de boosdoener.                                                                                                                                           Mijn siroop bleek niet meer te redden. Mijn pannetje net zo min. De binnenkant bestond uit een betonharde zwarte lava waarin mijn lepel voor eeuwig zat gevangen.                                                                                                                                    

Het was natuurlijk niet de eerste keer dat iets verbrandde.                                                                                                   Ik mag namelijk graag bakken. Meestal gaat dat best goed. Soms niet.                                                                               Zwarte koekjes, perfect brood dat in de oven als een slap vaatdoekje in elkaar zakt, iets te krokante cake met rouwrandje, knapperig vlees voor mijn echtgenoot waar stevige tanden voor nodig zijn, vegetarische hamburgers voor mijzelf die met een soeplepel genuttigd moeten worden... het kan allemaal gebeuren ...                                                                                  

Een leerproces gaat nu eenmaal met foutjes gepaard.

Dit jaar wilde  ik een echte groentetuin. Kleine probleempjes deden zich al voor en ik had meer zaadjes dan grond, maar er steekt inmiddels  al aardig wat veelbelovend groen boven de grond en ik durf voorzichtig te hopen op een toekomstige groene oase.

Goed ... ik had vorig jaar al een paar aardbeiplantjes, boontjes en doperwtjes, maar meer dan vier maaltijden was het niet. Het was een probeersel. Geen échte groentetuin.                                                                                                                       Ik moest immers rustig aan beginnen. Vooral omdat  iedereen van de stoel viel van het lachen toen ik het voornemen bekend maakte mijn eigen groente te willen kweken.

Toegegeven, planten hadden het soms zwaar te verduren onder mijn handen en ik had wel enige sterfgevallen op mijn geweten.

Maar ik heb toch echt ooit in de groenvoorziening gewerkt.  Een baantje bij een vakantiepark; Dieren eten geven, hokken schoonmaken, maar vooral ook zorg dragen voor de tropische beplanting. Niet meteen iets waar ik opleiding of ervaring in had, maar ik moest iets doen om de kost te verdienen. Knappe planten verzorgen, dode blaadjes verwijderen ... hoe moeilijk kon het zijn?

Ik heb dat werk dan ook met veel enthousiasme uitgevoerd. Misschien met iets te veel enthousiasme, gezien het gegiechel van de poetsploeg toen ze mij complimentjes gaven over de uitstekende verzorging van de palmbomen bij de terrasjes.

Ze bleken van plastic.

Zoals ik al noemde... ieder leerproces gaat met foutjes gepaard.