Blogpost:
Samantha Stroombergen
Lezen is niet dood
Vanmorgen zat ik in de trein. Spits. Ik diepte het nieuwe boek van Samuel Bjørk uit mijn tas en legde het op mijn schoot. "Iedereen kijkt tegenwoordig alleen maar op zijn telefoon in de trein. Zo ongezellig," klaagde mijn oma laatst tijdens een verjaardag. Maar vanmorgen zag ik een heel ander scenario: de vrouw voor me las Wat ons niet zal doden van David Lagercrantz, een vrouw in het zitje links van me was verdiept in een boutique-romannetje en de man tussen ons in hield zich met één hand vast, terwijl hij met de andere een boek openhield. Niet al te gemakkelijk, surfend in de trein, maar lezend desalniettemin.
Niemand (binnen mijn blikveld) had zijn telefoon vast. En stiekem zie ik dat steeds vaker gebeuren. Mensen met eReaders, of mensen die op hun iPad aan het lezen zijn. Laatst was er een vrouw die verschrikt opsprong terwijl de deuren van de trein zich sloten: "Shit. Dit was mijn halte. Ik had helemaal niet in de gaten dat we er al waren. Die boeken, hè..." Waarop medereizigers lachend beaamden dat ze het gevoel kenden.
Maar niet alleen in de trein gebeurt het. Vandaag kwam een collega naar me toe om te vertellen dat zijn eReader was gearriveerd. En of ik misschien nog goede tips had? Of die andere kennis die zuchtend zegt het lezen te missen en binnenkort maar weer eens een boek op te moeten pakken.
Lezen is als een virus. Je praat erover en dan begint het bij sommigen toch weer te kriebelen.
