Blogpost: Marceline de Waard

LezensWaard, Marceline las - februari 2025

08-02-2025 door Marceline de Waard 2 reacties

+2 niet meer leuk × vind ik ook leuk

Ook in 2025 blijft het een vaste waarde op de eerste zaterdag van de maand: het op de radio bespreken van mijn favoriete gelezen boeken van de afgelopen maand.Op 1 februari sprak ik met John Weimar  over de volgende drie boeken. Wil je het gesprek nog eens terugluisteren? Dat kan via deze link, kies 1 februari 2025, het begint even na 10:10 uur. Voor wie liever leest: onder de samenvattende afbeelding volgt de uitgeschreven tekst van de boekbespreking.


De Bijensteek – Paul Murray
Dit is het verhaal van de Ierse familie Barnes. Vader Dickie, moeder Imelda, puberdochter Cass en zoon PJ. Ze wonen in een dorp en hebben het goed. Vader is de eigenaar van de plaatselijke garage en autodealer, moeder is huisvrouw, erg mooi en geeft geld uit als water. Door een eerdere economische crisis ging het slecht met het garagebedrijf en omdat Dickie een slechte zakenman is, gaat het bedrijf failliet. Het geld raakt op en het gezin heeft geen inkomen, dit geeft spanningen in het gezin en ook sociaal heeft het gevolgen.Wat dit met het gezin doet vertelt Murray in vijf delen, in de eerste vier delen wordt het verhaal verteld vanuit het gezichtspunt van een van de vier gezinsleden. Daarbij geeft hij alle vier de leden een eigen stem, een eigen geluid. Ik vind het geweldig hoe Murray ieder personage tot leven brengt en mij als lezer vervolgens meesleept in hun verhaal. Puberdochter Cass opent het boek en haar gezichtspunt kleurt het eerste deel. Als lezer verdween ik in de belevingswereld van een puber die eindexamen doet. Meidenvriendschappen, eerste verliefdheden, de irritaties richting ouders en het jongere broertje: ik vond ze levensecht.En in het deel erna, dat van PJ, ging ik mee in de belevingswereld van een schooljongen die vlucht in de virtuele realiteit van gamers. Aandoenlijk is hoe hij met kapotte voeten in te kleine schoenen blijft lopen omdat hij de problemen thuis niet groter wil maken, eng is hoe hij in een chat verdwijnt met een andere gamer waarvan je aanvoelt dat dat niet de jongen is waarvoor hij zich voordoet. Het geeft een nagelbijtende spanning.Na PJ nam moeder Imelda het verhaal over. En eerlijk is eerlijk: dat was zo wennen dat ik het boek weglegde. In dat deel gebruikt Murray namelijk geen punten en komma’s, en ik dacht: hoe kom in hier doorheen? De volgende dag  nam ik het boek weer op en ontdekte dat de hoofdletters werkten als punten. Dit is dan ook gelijk een tip: als je dit boek ook gaat lezen, laat je daardoor leiden want het verhaal van Imelda voor ze met Dickie trouwde is meer dan de moeite waard. Spannend ook en je gaat begrijpen waarom ze is, zoals ze is. Haar verhaal pakte me snel en daarna stoorden de ontbrekende punten en komma’s me niet meer. Integendeel, ik hoorde haar bijna praten.Aangrijpend en verbijsterend geldt ook voor de geschiedenis van Dickie dat in het deel erna komt. Hij heeft de mooiste vertelstem. En zijn verhaal is zo mogelijk nog heftiger dan dat van Imelda.Want wat een geschiedenis hebben zowel Imelda als Dickie. Ze grepen me aan en ik kon met beiden meeleven en had begrip voor ze. Logisch dat het beiden van die gemankeerde volwassenen zijn geworden. In het vijfde deel introduceert Murray weer een nieuwe stijl: het jij-perspectief. In dit deel bouwt Murray op naar een hoogtepunt waar we afwisselend meeleven met een van de familieleden. De scenes werden steeds korter en sneller. Als een auto die steeds sneller optrok en op het laatst zo snel ging dat ik bang werd uit de bocht te vliegen. Samenvattend vond ik het een superboek. Pittig en ook een dikke pil, toch liet het verhaal me doorlezen en had ik het vlot uit. Murray kan schrijven. Mooie zinnen, woorden en hij weet hoe hij spanning moet aanbrengen en opbouwen. Ieder deel was bijna een roman op zich met een eigen spanningsboog. En dan de opbouw naar het einde … Ik ga er niets over zeggen, maar het is goed voor dagen overdenken en puzzelen. Ook heerlijk, en zeer geschikt om over door te praten. Dus nodig me gerust uit voor een kop koffie als je het uit hebt. 
Ex-Vrouw – Ursula Parrott
Dit boek neemt je zo’n honderd jaar geleden mee terug in de tijd: de roaring twenties in New York. Extra interessant omdat het oorspronkelijk verscheen in 1929 en gebaseerd is op de persoonlijke ervaringen van de schrijfster. Ondanks dat het verhaal al zo oud is, is het nergens gedateerd. De schrijfstijl is nog steeds fris, en de thema’s zijn nog akelig actueel. Aan het woord is Patricia, Pat. Zij is begin twintig, werkzaam als advertentieschrijfster voor een warenhuis en getrouwd  met Peter. Ze hebben een zeer modern huwelijk: het is zo open dat hij uitgaat met andere vrouwen en zij met andere mannen. Er mag door haar met anderen gezoend worden en hij mag best eens met een andere vrouw slapen. Het gaat mis als zij bij zijn afwezigheid bij zijn beste vriend blijft slapen en ze aan hem opbiecht dat ze bij een andere man is blijven slapen. Ze zegt niet wie omdat ze vreest dat dan uit de hand loopt tussen de twee vrienden en dus zegt ze dat ze dat wel vaker deed als Peter weg was. Peter wordt woest, hij slaat haar en maakt haar uit voor slet en hoer. Iets wat Pat accepteert, in plaats van boos te worden doet ze haar best hem te behagen om hem terug te winnen. Dat lukt niet, integendeel: hij behandeld haar als een stuk vuil. Scheldt haar uit, gooit boeken naar haar hoofd en op een keer gooit hij haar zelfs door de glazen keukendeur.Ze gaat bij hem weg en gaat een appartement delen met een andere gescheiden vrouw. Ze krijgt haar leven op de rails. Wat daarin wel pijnlijk is, is hoe laatdunkend de meeste mannen vrije alleenstaande vrouwen behandelen en hoe gewoon ook de vrouwen dat vonden. Ondanks dit is het toch geen zwaar boek. Dit komt door de schrijfstijl en de pakkende manier waarop Pat haar leven beschrijft. Ze is echt goed in haar werk, is een moderne vrouw die gekleed gaat naar de laatste mode. Ze heeft haar vriendinnen en een paar vrienden en geniet ook van de geneugten die het New York van een eeuw geleden had te bieden.Ursula Parrott brengt zo ook de roaring twenties tot leven. Wat mij daarbij opviel is hoeveel alcohol er werd gedronken. Mensen leken altijd aangeschoten of dronken en iedereen vindt dat normaal. En dat terwijl het de tijd van de drooglegging was. Misschien werkte dat het vele drinken wel in de hand, want er bleek een heel netwerk van zogenaamde speak-easys te zijn. Illegale cafés  die je moest weten te vinden en waar je moest fluisteren zodat er geen geluid naar buiten ging. Wist je trouwens dat in die tijd ook veel cocktails zijn bedacht? De kwaliteit van de illegaal gestookte drank was zo slecht, dat barkeepers ze met allerlei toegevoegde smaken lekker maakten. Door de mix van de interessante tijd en het onder de huid gaan zittende verhaal van Pat vond ik ook dit een heerlijk boek. Ik ging steeds meer met haar meeleven en hoopte zo dat ze ook een keer zelf het geluk zou vinden. En de dubbele moraal liet me ook nadenken over hoeveel of hoe weinig er de afgelopen honderd jaar nu echt veranderd is in de positie van vrouwen. Kortom: een geweldig boek en ook een echte LezensWaard. 
Begrensd Verlangen van Arie van Driel en Jessie Descheemaecker 
Waargebeurd en met een romantisch tintje over een ouder stel  dat als een blok valt voor elkaars foto op Facebook. Februari is immers ook de maand van Valentijnsdag. Jessie is een Vlaamse, schooljuf en kunstenares. Als het verhaal begint is ze vijftig en hoewel ze haar leven op orde heeft, rouwt ze nog steeds om het verlies van haar grote liefde.Ze is bezig met de voorbereiding van een expositie en bedenkt hoe leuk het zou zijn als er passende gedichten bij haar schilderijen zouden hangen. Via Facebook gaat ze op zoek en stuit al snel op het profiel van dichter Arie van Driel. Zijn profielfoto raakt haar, de blik in zijn ogen trekt haar aan als een magneet. Ze leest dat hij een week later in Delft gedichten voordraagt en ze besluit half en half daar naar toe te gaan om hem te zien. Vooruitlopend daarop stuurt ze hem geheel tegen haar gewoonten in een vriendschapsverzoek. Tot haar frustratie beantwoordt hij die in de week die volgt niet. En ze besluit niet naar Delft te gaan. Wat boeiend is, is dat het verhaal afwisselend door Jessie en Arie wordt verteld. Als lezer krijg je dus steeds de twee kanten van het verhaal te horen en dat is leuk.Want zo begrijpen we van Arie dat hij haar vriendschapsverzoek wel kreeg, maar dat hij nooit direct op deze verzoeken reageert.Hij is op dat moment achtenzestig, gescheiden en is gewend om als hij optreedt veel aandacht te krijgen van vrouwen van een zekere leeftijd. En hoe mooi hij Jessie ook vind, hij wil zoals hij altijd doet als hij een vriendschapsverzoek krijgt,  eerst haar profiel bestuderen en nagaan of ze gemeenschappelijke connecties hebben. Daar heeft hij tijd voor nodig en daarom duurt het een week voordat hij haar verzoek accepteert. Dit is het startschot van levendige chats en telefoongesprekken waarin ze elkaar steeds leuker gaan vinden. En na 52 dagen besluiten ze elkaar in Brugge te ontmoeten. Geen sinecure, want Arie woont in Bergschenhoek en heeft geen auto. Maar hij komt er met de trein en in het romantische Brugge slaat de vonk verder over.   Wat volgt is een relatieverhaal dat afwisselend vanuit hem en haar wordt geschreven. Natuurlijk gaat het over de verliefdheid, maar ook over hun dagelijks leven dat ook niet over rozen gaat. Zo wordt Arie geconfronteerd met de diagnose kanker, worstelt Jessie met het gemis van haar grote liefde en is er de frustratie van de grote afstand waardoor ze elkaar soms weken niet zien. Maar er is natuurlijk ook plezier. En ik moest echt grinniken om haar commentaar op zijn buikje of maag en lange haar. En dan vooral om zijn ijdele, gepikeerde reactie daarop. Dat gaf lucht in hun intense verhaal. Ik vond het een pakkend verhaal omdat het aan een kant iets voorstelbaars heeft en aan de andere kant over echt liefde gaat die onder moeilijke omstandigheden moet groeien. De ups en downs van zowel Arie als Jessie krijgen een plek binnen de liefde, maar makkelijk is het niet en gaandeweg komt ook de vraag om de hoek of ze het samen wel gaan redden.Ik vond het een bijzonder boek en zou het willen typeren als een dubbel dagboek waarin beiden heel open en eerlijk zijn waardoor het behalve heel puur is ook een rauw randje krijgt.

Lees verder op mijn site