Blogpost:
Monica Roos
Liefde of Luchtkasteel? Romances en Rollercoasters
Een boek schrijven is een wens die op veel bucketlists voorkomt, maar om eerlijk te zijn heeft het nooit op die van mij gestaan. Ik beschouwde mezelf ook nooit als schrijfster. Tot iemand van mijn schrijvers-feedback-clubje een keer aan mij vroeg: “met welk doel kom je hier eigenlijk?”
“Om beter verhalen te leren vertellen,” antwoordde ik.
“Waarom wil je dat?” vroeg hij. Dat vond ik wel een lastige.
“Omdat die verhalen in mij zitten en ik ze tot leven wil brengen voor anderen,” was mijn antwoord.
“Dan ben je dus schrijfster,” concludeerde hij laconiek. Op dat moment realiseerde ik me dat schrijven veel meer voor me betekent dan zomaar een hobby. Het is onderdeel van wie ik ben.
De roots van ‘Liefde of luchtkasteel?’ liggen in een verhaal dat ik in 2015 schreef voor een erotische schrijfwedstrijd. Het was zo’n fijn verhaal om te schrijven. Toen het af was voelde het niet als een eind maar als een begin. De hoofdpersonen Ewout en Michelle nestelden zich in mijn hoofd en in mijn hart en begonnen een eigen leven te leiden. Ik schreef een vervolg en vervolgens een vervolg op het vervolg. Ineens had ik de eerste drie hoofdstukken en de verhaallijn van de roman waarvan ik niet wist dat ik hem aan het schrijven was op papier staan. En ja, wat doe je dan?
Geen boemeltje maar een rollercoaster
De schrijfster in mij had de beslissing al genomen: dit boek moest er komen. Wist ik veel. Vol enthousiasme begon ik aan mijn reis en kwam er al snel achter dat ik me niet in het boemeltje tussen Oldenzaal en Zutphen bevond, maar in een rollercoaster waar menig pretpark jaloers op zou zijn. De pieken en dalen die elke schrijver wel kent, ik kwam ze allemaal tegen. De euforie van het tot leven komen van je idee, een beschrijving die zomaar uit je toetsenbord lijkt te rollen en die meteen helemaal goed is, een spitsvondige dialoog die je midden in de nacht bedenkt, de kleine grapjes en stukjes van jezelf die stiekem in het verhaal opduiken. Maar ook de frustratie van het chronische tijdgebrek, het moedeloos staren naar een leeg scherm, de slapeloze nachten vanwege niet te stoppen hersenactiviteit, de twijfels (met name rondom de seksscènes): wat zullen mijn kinderen/ouders/vrienden/collega’s/de rest van de wereld hiervan vinden?, het eindeloos blijven herlezen en herschrijven omdat het altijd beter kan.
Liefde of luchtkasteel? vroeg ik mezelf wel eens vertwijfeld af.
***
Mama heeft een seksboek geschreven - lees verder op mijn website
Lees verder op mijn site
