Nog een paar weken en dan gaat mijn nieuwe boek Loslaten doet pijn de wijde wereld in. Ik kan niet eens uitleggen hoe ontzettend spannend dat is.Ruim 1.5 jaar geleden begon ik met schrijven, niet wetende of het me überhaupt wel zou lukken, of ik het emotioneel wel aankon. Ik moest een keus maken; als ik dit ging doen dan moest ik ook all the way durven gaan... terug naar toen. Terug naar de mooiste maar ook zwaarste periode uit ons leven. Ik mocht van mezelf geen afstand nemen van mijn emoties, want dat zou betekenen dat het een vlak verhaal zou worden en dat mocht niet gebeuren. Dus daar ging ik… all the way... ik huilde, lachte en werd opnieuw boos op sommige artsen van het universitair ziekenhuis. We moesten jou beschermen, tegen hen... we hadden geen keus. Maar ik voelde voornamelijk liefde, onvoorwaardelijke liefde voor jou, Bryan. Terwijl ik schreef zat jij onzichtbaar naast me. Het voelde geruststellend en vertrouwd. In gedachten zag ik jouw beeldschone lach en je betoverende bruine ogen die mij aanmoedigden wanneer ik het even moeilijk had; ogen die me zeiden: 'Kom op mama, je kan het wel.' Op dat moment was er voor mij geen weg terug, ik moest jouw verhaal vertellen. Ik schreef dag en nacht met jou als mijn anker. Ik wist dat het onvermijdelijke naderde... ik zou opnieuw afscheid van je moeten nemen wanneer de laatste punt werd gezet, en ook deze keer zou het pijn doen.
