Auteur
Blogpost:
Puck020
Mediamarkt
Wat moet je nou hier? wilde ik vragen. Dat kon ik net zo goed tegen mezelf zeggen. Een stukje fietsen tegen de onrust in mijn hoofd is een gewoonte die ik mezelf tijdens ‘de corona’ aanleerde. Zo was ik vandaag bij de Akerpoort beland, een bedrijventerrein aan de Osdorper Ban voor Megastores en andere gebouwen waarin geen mensen kunnen wonen. Zoals een fabriekje voor plastic kozijnen en een loods met kroonluchters, Öz Selam Woonpaleis geheten. Op de vervuilde grond van een voormalig autosloperij kun je een caravan stallen of de auto langparkeren. Ik word triest van al die automobielen, als ze stilstaan maken ze één grote parking van de wereld.
Een kort moment was ik zonder veel illusies de Mediamarkt ingelopen waar ze Bowie’s allerlaatste hit draaiden: Look up here, I am in heaven – dit was een plek was die je maar beter z.s.m. kon verlaten.Weer buiten werd ik een kort moment door het schelle zonlicht overvallen. De oude man produceerde wat hese geluiden. Als hij al iets wilde zeggen, dan kon ik hem niet verstaan. Hij had rood ontstoken ogen.
Ik bleef staan.
De man strekte zijn hand uit, de lijnen in zijn handpalm diep ingesleten kloven.
‘Aha.’ Ik had opeens een doel gekregen. ‘Ik heb geen cash. Wacht hier.’
De automaat in het winkelcentrum bleek buiten werking. Geheel tegen mijn principes in schafte ik in de Action een stel onderbroeken aan. ’Tien euro bijpinnen is minimaal,’ zei de kassadame. Dat leek dan weer teveel om zomaar aan een zwerver te geven, dus sloeg ik ze stuk bij de KFC.
Missie geslaagd kwam ik uiteindelijk met een briefje van vijf weer bij de Mediamarkt aan.
Maar de zwerver was verdwenen. Waar eerst zijn hoofd tegen het glas leunde, was een vettige plek achtergebleven.
Wolken schoven voor de zon. Ooit zijn we dood, dacht ik, en zijn die wolken er nog steeds. Niet dat ik graag dood wil. Maar het gevoel dat het niet uitmaakt wat we doen, was oké: we zijn hier maar even.
