Mijn eerste blog

Mijn eerste blog.

En dat op mijn leeftijd.

Hebban.nl benaderde mij met de vraag of ik de blog voor de site voor mijn rekening wilde nemen.

Natuurlijk, riep ik meteen. Om meteen daarna mijn zoon te vragen: wat houdt dat eigenlijk in, zo’n blog ? Die vraag kon ik nauwelijks aan Hebban stellen. Nou ja, ik denk dat ze het toch wel begrepen, gezien alle andere vragen waarmee ik hen bombardeerden. Waar moet dat dan over gaan? Hoelang moet hij zijn? Hoe vaak moet ik schrijven? De overige honderd vragen stelde ik maar niet. Ik wil tenslotte een beetje kundig overkomen. Uiteindelijk ben ik schrijver.

Ook al zoiets. Het heeft erg lang geduurd voordat ik dat hardop durfde te zeggen. “Wat doe je?” vroegen mensen mij. “Ik werk thuis”, mompelde ik dan maar. Want ja … ik ben schrijver klinkt meteen zo arrogant. Maar soms kom ik er niet omheen. “Wat doe je dan thuis?” “Ik schrijf.” “Ah.” Het is onvoorstelbaar hoeveel lading je aan een woord van twee letters kunt geven. Sporadisch vragen mensen echter door. “Heb je wel eens iets gepubliceerd?” “Eh ja, een boek of vijfentwintig of zo.”  “Echt? Nee, maar echt? Je bent dus echt schrijver? Wat spannend.”

Ik denk aan de uren die ik eenzaam achter de computer doorbreng, soms ijverig typend, veel vaker zwoegend, gefrustreerd, om de haverklap opstaand en naarstig op zoek naar chocolade die ik meestal niet in huis haal omdat ik anders straks niet meer in mijn bureaustoel pas. “Nou ja, het is een beroep,” mompel ik dan maar. Mijn blik glijd rond. Iemand chocolade in de aanbieding? “Nou ja, het is niet zomaar een beroep. Je bent schrijver. Dat zou ik ook wel willen zijn. Weet je … ik werk aan een boek, maar …”

Ik denk aan al die momenten waarop ik andere mensen naar hun werk zie gaan -nou ja, waar ik nu woon misschien niet zo vaak, gezien hier niet veel meer voorbijkomt dan een incidentele tractor- en denk: Heerlijk. Een baan van negen tot vijf. Duidelijke taakomschrijving, weten wat je moet doen en om vijf uur de deur dicht trekken. Klaar. Geen gepeins achter het scherm in je isoleercel, geen verlammende paniek omdat je niet meer weet hoe je verder moet, geen hoofdpersonen die ook buiten werktijd door je hoofd spoken, geen op hol geslagen radertjes in je hoofd die het onmogelijk maken iets van de buitenwereld op te vangen.

Ik trek mij stilletjes terug van mijn enthousiaste gesprekspartner, kijk een beetje rond en opeens popt er zomaar een tafereeltje in mijn hoofd op. Het heeft niets met de mensen in de kamer te maken -of misschien een beetje, maar dat vertel ik lekker niet- en niets met de huidige situatie. Wat doe jij hier, denk ik dan? Maar voordat ik het weg kan schuiven, maalt mijn hoofd verder. Mijn hoofd en ik zijn het immers zelden met elkaar eens. Hoe is het tafereel ontstaan? Hoe kwamen die personen daar? Wie zijn het eigenlijk?

Het liefst ga ik meteen zitten schrijven. Mijn vingers tintelen, de onrust in mijn lijf neemt toe. Morgen mag ik weer schrijven. Gelukkig. Een baan van negen tot vijf? Nee, doe toch maar niet. Ik ben schrijver.

Sandra Berg