Auteur
Blogpost:
LeenRaats
Mijn meest nuttige schrijfvaardigheid? Nee kunnen zeggen
De belangrijkste skill voor schrijvers? Buiten bereid zijn om veel te schrijven en een beetje schrijftalent – in die volgorde – is dat: nee leren zeggen. Je grenzen aangeven. Je schrijftijd afbakenen, daar duidelijk over communiceren met je omgeving en er niet van afwijken, tenzij in een noodgeval.
En dan bedoel ik een noodgeval van het type ‘we moeten het bloeden nu onmiddellijk stoppen want ik voel mijn benen al slap worden’, geen noodgeval à la ‘maar het is zo’n mooi weer en het is een tuinfeestje en die ene persoon die ik al zolang niet meer zag en die zo’n lekkere cocktails maakt zal er ook zijn’.
Ik zeg niet dat je zo ver moet gaan als Wednesday Addams in de door mijn favoriete regisseur (Tim Burton!) geregisseerde Netflixreeks Wednesday, die letterlijk een moord zou begaan als iemand aan haar schrijftijd wil raken. Maar elke dag een uur in je agenda blokkeren om aan je roman te schrijven is wél een opperbest idee. En vervolgens nee zeggen tegen alles en iedereen die je van die schrijftijd wil afhouden.
Dit lijkt allemaal evident, maar wees eens eerlijk…
Vind jij het eenvoudig om je grenzen aan te geven en om vaak nee te zeggen tegen heel wat mensen? Meer nog: om ja te zeggen tegen jezelf en je dat uur per dag of die dag per week te gunnen om te werken aan dat boek dat je al tien jaar wil schrijven?
Waarom zei ik niet vaker nee?
Grenzen stellen. Nee zeggen. Het zijn dingen waar ik het best moeilijk mee heb, als mens en als ondernemer. Ik wil namelijk dat mensen me tof vinden, dat ik hen niet kwets en ik ben bang om in een kartonnen doos onder een brug te belanden als ik betaalde opdrachten weiger die me niet liggen of waar ik de tijd niet voor kan maken zonder mijn schrijftijd en mijn mentale en fysieke gezondheid op te offeren.
Dat brengt me vaak in de problemen. De afgelopen maanden ging ik zo vaak over mijn grenzen, deed alles om die ene opdracht er toch maar bij te kunnen doen, en voelde me soms volledig uitgeblust. Ik ben al meer dan een halfjaar oververmoeid. Ik ben altijd doodop, ook op de weinige dagen dat ik niet of minder werk. Dat mijn oude vriendin burn-out om de hoek stond te loeren, had ik pas echt door toen ik een mailtje kreeg met de melding dat ik een poëziewedstrijd had gewonnen.
Leuk nieuws, zou je denken, maar ik voelde… Niets. Normaal gezien doe ik een dansje – letterlijk – als ik zo’n mailtje krijg. Nu voelde ik niets, buiten dan frustratie omdat ik een hele zondag kwijt zou zijn om naar de andere kant van Vlaanderen te rijden voor de prijsuitreiking. Weet je wel hoeveel werk ik kan verzetten op een zondag?!
Druk. Het is mijn standaardantwoord op die ene vraag die iedereen stelt, al is het maar om iets te zeggen. En het antwoord van mijn gesprekspartner is dan meestal dat dat goed is als zelfstandige, of een luxeprobleem. Dat is het niet. En het kan anders.
Lees verder op mijn site en ontdek hoe ik op 5 dagen tijd leerde om vaker nee te zeggen:
Lees verder op mijn site
