Blogpost:
Gerda Keurentjes
Mijn schrijfproces
Zodra ik een idee heb voor een verhaal, bedenk ik eerst wat voor personages erin voor komen. Daarna ga ik opzoek naar geschikte namen en bedenk ik de achtergronden en context. Zonder dat ik het hele plot en allerlei details heb uitgedacht, begin ik met schrijven en dan ontwikkelt het verhaal zich gaandeweg. Zo kwam het idee voor ‘Kwijt’ bijvoorbeeld omdat ik over het belang van vriendschap zat te denken en bedacht hoe kostbaar het is dat mensen bij jouw leven betrokken willen zijn en zij hún leven met jou willen delen. Toch is het vaak lastig om écht open te zijn en verbergen we sommige dingen liever. Traumatische ervaringen worden diep weggestopt achter een gesloten deur. Iemand in dat gebied toelaten kan alleen bij een persoon die je kunt vertrouwen. Vannuit deze gedachte begon ik op een dag te schrijven over een vrouw die vanwege een nieuwe vriendschap de moed had om haar deur – waarachter ze dingen verborg – te openen. Dit is wat ik schreef:
Als aan de grond genageld blijf ik staan en kijk vol verbazing om me heen. Plotseling word ik overspoeld door een golf van paniek met een ruk draai ik me om naar de deur, waar ik zojuist doorheen gekomen ben en steek aarzelend mijn hand uit naar de klink. Wil ik nu alweer terug? Nee! Nu ik zover gekomen ben, moet ik doorzetten. Hoewel mijn hart als een razende tekeer gaat, ruk ik mijn blik los. Met grote inspanning draai ik me langzaam maar doelbewust om. Met mijn rug naar de deur, sta ik oog in oog met een onwerkelijke, vreemde wereld.Het heeft maanden geduurd voordat ik genoeg moed verzameld had om deze deur te openen en toen ik hem uiteindelijk ontgrendeld had, kon ik hem met geen mogelijkheid meer op slot krijgen. In eerste instantie heb ik hem toen op een kier geopend. Maar nu heb ik met vreze en beven nog een stap gezet … Ik ben door de deur gegaan. En dat is allemaal de schuld van Dave.
Aarzelend maar toch ook nieuwsgierig begin ik het roodkleurige zandpad op te lopen. Na een paar honderd meter sta ik abrupt stil omdat ik iets hoor ritselen in de struiken. Ik schrik me rot en kan niet meer helder nadenken. Ondanks dat ik het op een lopen wil zetten, kan ik me niet bewegen, ik voel me als verlamd. Ik kijk naar de plek waar het geluid vandaan komt. Vol afschuw zie ik dat een paar ogen mij vanuit het bosje gadeslaat. Ik houd mijn adem in en zie dat de struik wild heen en weer begint te bewegen. En dan springt er plotseling een jongetje uit tevoorschijn. Langzaam laat ik mijn ademhaling ontsnappen.
Toen ik begon, had ik alleen nog maar een vaag idee hoe het verhaal verder zou gaan, maar al schrijvend bedacht ik het trauma waar de persoon in kwestie mee te maken had gehad. Naast dat ik haar innerlijke reis beschreef in de gedeeltes die ik ‘door de deur’ noemde, ontvouwde zich het verhaal van Karin, een freelance journaliste en de privédetective, Dave. Zo werd langzamerhand duidelijk wat er was gebeurd. De verhalen uit de ‘echte’- en de belevingswereld lopen parallel, horen bij elkaar en vloeien samen. Met die twee verhaallijnen heb ik het lastig gemaakt voor mezelf, maar toch... merkte ik dat het iets krachtigs had. Want juist door ze los van elkaar te vertellen, kwam het innerlijke proces waar iemand doorheen gaat duidelijk naar voren.
