Blogpost: Sigried

Mijn #vergetenboek is De som der dagen van Isabel Allende

13-12-2016 door Sigried 1 reactie

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

De Week van het Vergeten Boek brengt heel wat teweeg op Hebban. Heel wat lezers duiken in de hoekjes van hun kasten op zoek naar boeken die ondanks het enthousiasme van de aankoop nooit werden gelezen. Ik stel me al voor hoe iedereen bestoft en met een groeiend schuldgevoel achter zijn pc zit om een lijstje van Vergeten Boeken aan te leggen. Ik schrok er wel van hoeveel boeken sommigen ongelezen in de kast staan hebben. Ik ben een erg planmatige lezer/koper, ik weet graag wat mijn volgend en daaropvolgend zal zijn en kan me vrij goed aan mijn voornemens houden. Wanneer ik een boek koop, weet ik meestal wel dat ik het de volgende maanden zal lezen. Die boeken liggen ook op een aparte stapel en blijven zelden langer dan een half jaar ongelezen. Mijn beperkte boekenkastruimte speelt hier zeker een grote rol in dan mijn zelfbeheersing, had ik de plaats kocht ik vast halve boekenhandels op. Ik merk wel dat ebooks vaak langer ‘blijven liggen’ omdat die visuele herinnering er niet is. Vooral boeken uit mijn abonnement van Elly’s choice blijven al eens lang bij ‘to read’ staan. Die boeken zie ik echter minder als Vergeten Boeken omdat ik die niet specifiek voor een aankoop heb uitgezocht.

Hoewel ik dus dacht dat ik zowat elk boek in onze kast gelezen heb (behalve de boeken van mijn man waarvan ik bij aankoop al weet dat die niks voor mij zijn), ging ik toch eens grasduinen. En ik vond welgeteld één boek dat ik bewust aan de kant geschoven heb en nadien ook daadwerkelijk vergeten ben. Ik denk dat ik De som der dagen van Isabel Allende al zo’n vijf jaar in de kast moet liggen hebben. Het werd me ooit warm aangeraden door een collega en ik kocht het op een tweedehands beurs.

Korte inhoud: In 'De som der dagen' vertelt Isabel Allende hoe ze na de dood van haar dochter Paula haar leven weer probeert op te pakken. Ze wordt bijgestaan door haar familie, een bonte verzameling eigenzinnige mensen die prachtige levensverhalen te vertellen hebben. Dan kruist een man haar pad, een al even krachtig en eigenwijs persoon als zijzelf. Dat leidt tot heftige botsingen en tot grote passie. (bron: Hebban)

Hoewel het onderwerp vrij zwaar is, bezwoer de collega me dat er veel humor in het boek zit en dat het aangrijpend is ‘maar op een goede manier’. Desondanks schoof ik het boek aanvankelijk wat voor me uit. Mijn dochter was nog een kleuter en ik had het gevoel dat ik het lot zou uitdagen door zo’n boek te lezen. Ik weet het; vrij belachelijk en zeer onrealistisch, maar om de een of andere reden durfde ik het niet aan het boek daadwerkelijk te lezen. Toen de dood kort nadien onze familie binnenwandelde en onvermoeibaar twee vrouwen van mijn leeftijd met zich mee nam, maakte ik het verdriet van moeders vanop de eerste rij mee en schoof ik het boek snel achteraan in de kast. Even was er nog de twijfel om het toch te lezen, in de hoop er troost uit te kunnen putten, maar deze keer kwam het onderwerp veel te dichtbij en was ik net bang voor de humor die me nog wel overtuigd had het boek te kopen. De afgelopen jaren las ik – met wisselend succes – een aantal ‘rouwboeken’, maar dit boek was ik dus werkelijk helemaal vergeten. Bij deze wordt het opnieuw op mijn op-korte-termijn-te-lezen-stapel gelegd. Misschien lees ik het nog niet meteen – de winter kan al zo donker zijn – maar in de lente van 2017 zou het er toch eens van moeten komen. Alvast een eerste boek voor mij reading challenge 2017!

Lees verder op mijn site