Vroeger maakten we kettingen, armbanden en haarkransen van madeliefjes voor onze moeders. Met je duimnagel maakte je een sneetje in het steeltje zodat je het volgende bloempje er doorheen kon steken. Het laatste bloepmje was het lastigst want die moest met zijn kopje erdoor; door zijn steeltje stak immers het tweede bloempje. Je moest ervoor zorgen dat het steeltje niet helemaal in tweeën spleet. En dan nog het moment waarop moeder alles om en op moest doen. Het paste nooit, meestal was het veel te groot. Maar te klein was erger, want dan ging het stuk bij het omdoen. En wie was dan het meest verdrietig, moeder of dochter? Moeders en dochters, je kunt er boeken over volschrijven. #hanneskeuze Futuro Uitgevers bijvoorbeeld😉
