Blogpost:
Garvin Pouw, schrijver/fantast
Muziek als muze
In interviews krijg ik de laatste tijd regelmatig te maken met de vraag: wat inspireert jou voor je schrijven? Meestal antwoord ik dan met een riedel over de natuur en mooie plaatjes, maar vaak laat ik ook het woord muziek vallen. Helaas wordt daar nooit op doorgevraagd, maar ik heb er eigenlijk best iets over te zeggen; ik hou van muziek!
Nu is muziek een breed begrip en erg smaakgevoelig, vaak koppel je een hit aan bepaalde herinneringen, of doet een liedje je iets herbleven van lang geleden. Heel wat manuscripten zijn onlosmakelijk verbonden aan muziek die ik ten tijde van dat schrijven heb doorgedraaid. Vroeger ging dat op de cd met autorepeat en anno nu bij mij vooral via youtube en dan vaak eindeloos op herhaling. Maar waar luister ik dan naar?
Nou, voor mij zijn er wel bepaalde criteria: ten eerste moet het voor mijn schrijven puur instrumentaal zijn, zang met herkenbare woorden leidt me af. Nu is er nog wel ruimte voor Scandinavische- en andere talen waar ik geen kaas van kan maken, maar het fijnst werkt toch wel puur muzikaal. Dat brengt me dan bij filmmuziek ( vaak thema’s van mijn favoriete fantasyfilms (en ja daar kan ik ook een blog over volschrijven)) en sinds een jaar of twee bij soundtracks voor fantasy-computergames (terwijl ik helemaal geen gamer ben en die spellen nooit gespeeld heb). Daarnaast is er ook heel wat new age, meditatie, relax en study gepingel, maar dat is vaak weer net iets te monotoon naar mijn smaak, geschikt voor achtergrond ruis maar zelden springt daar iets tussenuit.
Wat doet dat dan wel voor mij? Dan ga ik toch wat oudere namen noemen (Ik ben inmiddels ook wel oud aan het worden ;)). Ik schrijf over veel verschillende landschappen en kies graag iets dat past bij waar ik ben. Voor een plaats zoals de Valta (magisch groen bos) kom ik dan voor mezelf uit bij Mike Oldfield als bron van inspiratie en dan vooral de stukken ‘Ommadawn’, ‘Hergest ridge’ en fragmenten uit ‘Tubular bells’. Oldfield heeft echt bijzonder mooie stukken muziek voortgebracht en tegelijkertijd kan ik de man niet uitstaan. Dat laatste zit hem in de enorme contrasten die hij aanbrengt. Oldfield kan van heerlijk lieflijke stukjes over kabbelende beekjes en nevels die tussen stammen drijven, schakelen naar ware takkeherrie op een elektrische gitaar, geschreeuw of ronduit melige thema’s die meestal totaal niet passen bij waar ik mij op dat moment in gedachten bevind. Omdat hij rustig nummers van 20 minuten lang schrijft, kan ik die verschrikkelijke stukken niet omzeilen door wat nummers uit te zetten of te verwijderen. Vroeger heb ik nog op cassette bandjes geprobeerd iets vloeienders te maken van zijn composities, maar tegenwoordig negeer ik de bagger maar met mijn brein. Die kritiek daargelaten moet ik Mike Oldfield (en zeker wel de Ommadawn) credits geven als inspiratie voor mijn Valta, en een ander album van hem voor mijn vervolg op ‘Schaduwkoningin’ (ja, dat bestaat).
Daarnaast ook een soortgelijke knipoog naar Bo Hansson, een wat geflipte Zweedse componist die een verbazingwekkende soundtrack voor de Lord of the rings schreef. Een CD die voor mij in de tijd van voor Peter Jackson en Howard Shore synoniem stond voor Tolkiens werk en mij in een heel andere sfeer bracht dan wanneer ik die boeken nu opnieuw lees.
Wat mij inmiddels heel duidelijk wordt, is dat muziek waarbij ik schrijf heel anders is dan muziek waarvoor ik kies bij ontspanning. Ik ben een groot liefhebber van paganbands (vooral Faun, Rapalje, Leaf, etc..), al zou ik daar nooit bij schrijven. Ook de ‘Two steps from hell’-achtige muziek, waar ik veel van mijn medeschrijvers lovend over hoor, is aan mij niet besteed. ( teveel up-pace) Het is nog een hele opgave de juiste noot voor het juiste moment te vinden. Niet te snel, niet te sloom, niet te hard en niet te saai, maar altijd kom ik wel een nummer tegen dat zich koppelt aan een bepaald moment in een verhaal.
Muziek is een lastig wezentje, maar zeker een muze die een rol speelt in mijn werk, dus zit je toevallig in ‘Schaduwkoningin’ te lezen? Zet eens heel zachtjes de Ommadawn aan (vooral het begin) en sluit je ogen even. Misschien zitten we dan, middels iets anders dan woorden, toch nog op dezelfde plaats…
