Blogpost:
Mirjam Boers
My story: De boekpresentatie van Grootheerser
De boekpresentatie
Daar sta je dan. Op een locatie die meer betekent dan je gasten op dit moment vermoeden. Fysical Hillegersberg. Je voormalige fysiotherapiepraktijk. Vol enthousiasme nemen de genodigden deel aan de kennisquiz die je voor hen bedacht hebt, niet beseffende dat het verhaal dat je over enkele momenten zal vertellen een grote impact zal hebben. Het verhaal achter De sage van Aya. Jouw verhaal.
Om het ontstaan van De sage van Aya goed te vertellen gaan we terug naar 1996. Amper veertien lentes jong plan ik als jonge creatieveling vol enthousiasme mijn toekomst. Een toekomst met oneindige mogelijkheden, tot een val alles wegvaagt. Toekomst verandert in pijn. Zo’n pijn die een rotte kies veroorzaakt. Pijn die alles onmogelijk maakt. Studeren, een baan, kinderen, een toekomst. Het leven gereduceerd tot één dag. Verder kijken is onmogelijk.
Een oneindige reeks aan artsen, specialisten en therapeuten passeren de revue. Ieder met een eigen plan, geen van hen met een oplossing. In de jaren die volgen zak ik steeds verder weg. Genezing lijkt mijlenver. Wat rest is het verdoven van die allesoverheersende pijn. Wattenbollen vol rook die de last moeten verlichten, maar iedere creativiteit wegvagen. Sop in mijn hoofd.
Een samenloop van omstandigheden brengt me naar de plek waar wij nu zijn. Plots klinkt er een diagnose. Posttraumatische Dystrofie. Chronische Regionaal Pijn Syndroom. Een mond vol. De diagnose komt te laat, maar voor het eerst gloort er hoop. Hoop op verbetering. Hoop op beter dan vandaag. Hoop op een toekomst.
Lichtpuntjes scharen zich aan mijn zijde. Familie leidt me zo goed en zo kwaad als het gaat af van de allesverzengende pijn. Ware liefde springt zonder na te denken op de voorbijrazende trein en houdt me overeind wanneer ik voor de zoveelste keer de handdoek in de ring dreig te gooien. Onvoorwaardelijke vriendschappen geven mij een plek om te praten over de angst, de twijfel, de moedeloosheid en het verdriet van datgene wat mij niet gegeven is. Steunpilaren. Ze dragen me, trekken me omhoog, trappen me op zijn tijd onder mijn kont en houden me, net als deze plek, op koers.
Fysical wordt een veilige haven, waar keer op keer het stokje doorgegeven wordt aan mannen en vrouwen die onvermoeid blijven zoeken naar verbetering. Geregeld knal ik door mijn grenzen en word ik onverbiddelijk teruggeworpen. De ziekte blijkt grillig en raast op zijn tijd als een olifant door mijn porseleinkast. Vele malen vind ik mezelf terug tussen de scherven van mijn eigen bodemloze put, in het besef dat ik weer van voorafaan moet beginnen.
Maar ik geef niet op. Iedere keer dat ik mijn rug recht, word ik sterker. Ik leer het leven waarderen zoals het me gegeven wordt. Beter worden wordt de drijfveer. Hoe marginaal misschien dan ook. Zelfs als er steunpilaren wegvallen en ik geliefden moet achterlaten. Ondanks dat verlies leer ik te accepteren wat ik niet kan veranderen en te vechten voor dat wat nog mogelijk is. Ik leer te leven.
Steeds vaker wordt me gevraagd om mijn ervaringen te delen. Steevast weiger ik. Het gevecht is immers niet voorbij. Nog altijd word ik doodmoe wakker en sleep ik mezelf naar de voordeur, wetende dat de strijdt opnieuw gestreden moet worden. Tot ik besluit voor mezelf te kiezen. Mijn hoofd heeft lang genoeg rondgedoold. Het wordt tijd om de opiaten die mijn lichaam en geest al zo lang gijzelen te verbannen naar hun eeuwige jachtvelden.
Het lukt. Vraag niet hoe, maar het lukt. De mist trekt op, een alternatief voor de pijn biedt zich aan en hoewel het een constante factor blijft kan ik voor het eerst in tweeëntwintig jaar mijn gedachten ordenen. Die sluimerende creativiteit die er altijd is geweest vindt eindelijk zijn weg naar de oppervlakte.
De kinderboeken van Ukkie en Pukkie zien het levenslicht en wederom klinkt die inmiddels welbekende vraag. Vertel je verhaal. Maar in plaats van te praten over mezelf klap ik mijn laptop open en creëer een wereld waarin al mijn pijn, al mijn wanhoop en al mijn doorzettingsvermogen tot leven wordt gewekt. De sage van Aya is geboren.
Het schrijven verandert mij van een zieke vrouw in een vrouw die toevallig ziek is. Het geeft me een identiteit en hoewel ik het nog altijd niet toe wil geven, kan ik niet langer ontkennen dat Aya DeWinter verdacht veel lijkt op haar geestelijk moeder. Net als Aya heb ik mijn innerlijke kracht gevonden. Een doorzettingsvermogen dat me, ondanks alle tegenslagen die er waren, die er zijn en die er ongetwijfeld nog gaan komen, iedere keer weer de moed geeft om me op te richten en door te gaan.
Het begon allemaal hier. Vijfentwintig jaar strompelde ik op krukken naar binnen. Ziek, uitgeput en van iedere hoop verstoken, maar ik liep als auteur naar buiten. Nog altijd ziek, maar verlost van de ketenen die me zo lang gevangenhielden. De pijn van vijf jaar geleden is niet anders dan de pijn van vandaag. Ik heb alleen een manier gevonden om ermee om te gaan.
Vandaag mag ik de cirkel sluiten. Het verhaal is rond. Voor mijzelf en voor de sage van Aya. Grootheerser is het slotakkoord. Tenzij Netflix belt en er een driedelige serie van wil maken. Dan heroverweeg ik alles. Maar wat mij betreft eindigt het hier. Voor Aya dan, want de wereld van de Negen Verenigde Rijken kent vele sages. Sages die verteld dienen te worden. Sages die verteld moeten worden. Sages die verteld gaan worden. Maar dat is voor een andere keer.
Zoals jullie inmiddels weten zet muziek de deuren van mijn creatieve brein wagenwijd open en creëert een broedplaats waar realiteit en fantasie naadloos in elkaar overlopen. Diezelfde muziek vind je ook dit keer terug in Grootheerser. Het zet de sfeer, alsof je naar een fantasy-serie op HBO kijkt. Het liefste had ik al mijn zintuigen aan mijn boeken toegevoegd. De geur van versgebakken brood. De frisse boslucht. Het geluid van kletterend water dat gestaag onder Aya doorstroomt wanneer ze de brug over de Sever passeert. De zinderende hitte van Zalacar. De kruidige geuren in de straten van de Burcht. De roffelende paardenhoeven die haar opjagen richting de Kloof van Cadissi.
Het is bij muziek gebleven, maar voor al die andere elementen hoef je slechts je ogen te sluiten en te luisteren. Dan proef je het brood, dan ruik je het bos, dan voel je de hitte en ervaar je de spanning van zwarte ruiters die je met getrokken zwaarden opjagen.
Die ruiters brengen mij naar de meest gestelde vraag van dit afgelopen jaar. Aya is toch niet dood? Het boek heet De sage van Aya en is geschreven door Mirjam Boers, die een bloedhekel heeft films waarin de held het loodje legt. LEGENDS NEVER DIE! They become a part of you. Die leven voort in de harten van de mensen die bereid zijn hun leven voor hen te geven.
De vraag die je ook had kunnen stellen, is hoe komt Aya hieruit? Weten haar getrouwen haar veilig in Amare te krijgen? Of wordt ze gevangengenomen door de man of vrouw die de dood van haar vader op zijn of haar geweten heeft? Is er iemand die haar wonden kan helen, of laten die zulke diepe sporen na dat ze het stokje moet overdragen aan een ander? Hoe gaat het verder met Jaïr? Komen ze nog bij elkaar, of is die allesvernietigende oorlog, die als het zwaard van Damocles boven hun hoofden hangt, onvermijdelijk? Een oorlog die hen recht tegenover elkaar zal zetten en bovendien onherroepelijk de komst van de ware strijder zal vereisen.
Wat gaat ze doen? Geeft ze op? Of vindt ze een manier om de eer van haar rijk, en daarmee de nalatenschap van haar vader, in ere te herstellen?
Je leest het allemaal in De sage van Aya: Grootheerser.
In real life horen?
Boekpresentatie 18-02-2023
Lees verder op mijn site
