Blogpost: Evi F. Verhasselt

Nanowrimo 2015 - dag 1

02-11-2015 door Evi F. Verhasselt 1 reactie

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

Ken je dat? Je fietst naar de winkel en onderweg gaat het creatieve deel van je brein in overdrive. Haarscherp zie je de ontwikkeling van je verhaal voor je liggen, personages komen tot leven en de dialogen die ze voeren in je hoofd zijn gevat en to-the-point. Als een helder verlichte weg slingert het verhaal zich voor je uit, elk woord op z'n plaats, je vingers tintelen van enthousiasme en je kan niet snel genoeg thuis zijn.

En dan zit je een uur later achter je computer en lijkt het alsof iemand alle lichten langs die weg gedoofd heeft. Je vingers hangen vertwijfeld boven het toetsenbord en je brein blijft maar 'sorry, sorry' mompelen omdat de harddrive blijkbaar weer eens gecrasht is. Krampachtig probeer je je te herinneren wat er zoëven nog levendig door je hoofd spookte. Er was een prachtige zin over een identiteitscrisis. Iets met 'huid' en hoe had ik die vrouw in dat bordeel alweer genoemd... Naeve? Nyve? En had geen geniale plot die zo voor de hand ligt dat het me verbaasde dat ik daar nooit eerder op gekomen was? Het had iets met de kleur ogen van mijn hoofdpersonage te maken.

Met de moed der wanhoop zet je de ene zin na de andere neer, verdwalend in de duisternis van vage ideeën, af en toe die weg kruisend die je eerder gevonden had. Je staat op, je zet je vierde kop koffie, besluit de afwasmachine maar eens in te laden, bedenkt dat je nog eten moet halen voor vanavond, je kruipt weer achter de computer en typt alweer een zwakke afspiegeling in van wat je eigenlijk wilde schrijven.

En dan, net op het moment dat je het wil opgeven, schiet je brein wakker. Tussen het stof en de kruimels achter het kussen van de zetel, waar hij op zoek was naar de afstandsbediening van de tv, vindt hij je parel van een idee. Het is middernacht, de lichten langs het woordenpad branden helderder dan ooit en wat doet een schrijver dan? Gaan slapen? Niet dus.

Vandaar dat ik op dag 2 met een houten kop achter het scherm zit, koffie en Excedrine binnen handbereik. Vandaag moet ik echt die wordcount halen voordat mijn wekker aangeeft dat het geen zin meer heeft om nog te gaan slapen.

Jawel, Nanowrimo is écht begonnen.