Blogpost:
Evi F. Verhasselt
Nanowrimo 2015 - dag 25
Ga ik het halen? Zal ik die 50.000 woorden in 30 dagen op papier krijgen? Geen kans op. Eens te meer heeft het echte leven mij ingehaald en ben ik met mijn neus op de feiten gedrukt: fulltime werken is erg moeilijk te combineren met fulltime schrijven. Ik kan het niet. Er zijn dagen dat ik amper 100 woorden op papier krijg ’s avonds. Mijn werk vreet overdag al mijn energie op en ik kan ’s avond de nodige concentratie niet meer opbrengen. Ik heb het geprobeerd, maar toen kantelde de balans abrupt naar de andere kant en begon mijn werk er erg onder te lijden.
Uiteindelijk sta ik vandaag op een wordcount van een goeie 15.000 woorden. Een peulenschil van wat anderen bij elkaar schrijven tijdens Nanowrimo. Toch vind ik van mezelf niet dat ik gefaald heb. Per slot van rekening was het nooit de bedoeling mijn boek te schrijven tijdens November. Dat boek schrijf ik toch nog wel. Geef me de tijd! Want dat is natuurlijk iets dat ik voor heb op andere Nanowrimo-schrijvers. Ik ga ook na 30 november door met schrijven. “Slow and steady wins the race”, zeggen ze en daar hou ik me aan vast. Liever schrijf ik twee pareltjes van zinnen, dan ettelijke bladzijden die ik achteraf weer moet schrappen.
Het mooie van wat ik nu aan het schrijven ben, het tweede deel van een reeks, is dat ik ook weer inzichten krijg die ik kan gebruiken tijdens het herschrijven van het eerste deel. Kleine dingetjes die mijn hoofdpersonage weer wat meer diepgang geven, die de wereld nog meer tot leven brengt en die mij ook weer meer inzicht geven in hoe de wereld werkt waarover ik schrijf. Geen enkele Nanowrimo is verloren tijd, dat weet ik inmiddels.
Ben ik trots op mezelf? Ik ben een vrouw, een Belg én een Antwerpenaar. Tuurlijk ben ik trots! Maar er is ook nog altijd dat ‘Je m’en fous’-complex, gecombineerd met een bedeesdheid die ik ergens in mijn jeugd heb verworven. Het is een vreemde combinatie. Alsof ik vanbinnenuit gedwongen word mijn tong af te bijten wanneer ik mezelf wil aanprijzen, terwijl mijn creatief vuurtje me vanbinnenuit verbrandt.
Vandaag vroeg ik me af of Nanowrimo eigenlijk wel iets voor schrijvers is. Of toch voor een schrijver als ondergetekende. Het is alleszins niet gezond om mezelf te dwingen elke dag 1667 woorden te schrijven. Ik heb mijn slaap nodig! Ik kan mezelf er ook niet toe brengen om onzin neer te schrijven. Het verhaal dat ik wil vertellen zit geëtst aan de binnenkant van mijn schedel en er is maar één manier om het papier te zetten en dat is door mijn vingers het te laten uittypen, woord voor woord, zin voor zin, alinea voor alinea,… en dat heeft tijd nodig. Meer tijd dan er dagen zijn in november.
Misschien moet Nanowrimo een nieuwe uitdaging uitschrijven. Geen novelle meer in 30 dagen, maar een volledig boek in 365 dagen. Of nee, maak daar het dubbele van, want ik ben nu eenmaal een trage schrijver!
