Auteur
Blogpost:
Marc Lommert
Not-done
1) Mijn fantasie.
En dat was het. Mijn eigen fantasie zou het voornaamste bestanddeel worden van het verhaaltje dat ik ging schrijven. En hoe verder de avonturen op de Drie Werelden anno 2015 vorderen, hoe duidelijker de vrijwel onuitputtelijke invloed van mijn eigen fantasie in het verhaal terug te vinden is.
Fantasy is voor mij het ultieme genre waar je je fantasie de vrije loop kunt laten. Als lezer al, maar als schrijver helemaal. Ik heb daarom opgeschreven wat ik leuk vind en wat mij intrigeert, omdat dat naar mijn mening de enige manier is om als schrijver plezier in het schrijven te houden. Wanneer je rekening gaat houden met wat de lezers leuk zouden vinden of wanneer commerciële belangen boven de eigen motivatie gesteld worden, schrijf je om de verkeerde reden.
Mijn eigen fantasyverhaal dus, met mijn eigen fantasyideeën. Redelijk veilig terrein, zou je zeggen. Want hoewel elke lezer anders is en de inhoud van het verhaal echt niet iedereen zal interesseren – laat staan vermaken – kan op de invulling van mijn eigen fantasiewereld weinig aan te merken zijn. Toch?
Helaas. Juist binnen het fantasygenre blijken bepaalde verhaallijnen, ontwikkelingen en zelfs personages not-done. Het bestaan van het in De Eerste Wereld geïntroduceerde Dwelvenvolk is daar een voorbeeld van. Veel fanatieke fantasylezers haken direct af bij deze samensmelting van Elven en Dwergen. Waarom, vraag ik mij dan af?
Al tijden ben ik persoonlijk geïntrigeerd door de eigenschappen van zowel Elven als Dwergen, en vraag mij al even zo lang af waarom de link tussen deze volken niet vaker gelegd wordt. En met het antwoord “dat is not-done” neem ik dan geen genoegen. Zo’n onbekende verhaallijn kan toch juist interessant en vermakelijk zijn?
Het Dwelvenvolk dat in mijn boek voorkomt is een intrigerend ras dat een cruciale rol speelt in De Eerste Wereld en de vervolgdelen ervan. Het is een volk dat qua geschiedenis, leefwijze en hiërarchie minstens zo tot de verbeelding spreekt als alle andere volken en verdient daarom ten minste een kans geïntroduceerd te worden.
De scheidslijn tussen “vernieuwende fantasy” en een “slap Tolkien-aftreksel” is zo dun als het streepje van een vulpotlood. Dat ik mij met mijn debuut in de nabijheid van dit streepje begeef, is een bewuste keuze. Toch hoop ik dat mijn lezers de potentie van de door mij gecreëerde wereld inzien en benieuwd zijn naar de vervolgdelen, in plaats van zich op voorhand al te storen aan mogelijke clichés. Want sta je echt niet open voor een ontmoeting met het interessante Dwelvenvolk, dan is De Eerste Wereld jouw boek niet. En de Tweede en Derde Wereld ook niet, en de vervolgdelen (nee, het is geen trilogie) ook niet.
Vandaag is het exact drie maanden geleden dat ik in eigen beheer mijn boek uitbracht. Het waren drie fantastische maanden, waar ik naast positieve reacties ook veel nuttige tips heb mogen ontvangen. Adviezen over schrijfstijl, spanningsopbouw en plotontwikkeling neem ik dankbaar mee in de voltooiing van De Tweede Wereld. Maar kritiek op de introductie van Dwelven leg ik naast mij neer. In mijn verhaal vervullen zij een absolute meerwaarde, hoe not-done ze volgens sommigen ook mogen zijn.
