Blogpost:
Wim van der Maaten
Onrust of balans in de verschillende genres
Bij het horen van een prachtige orgelklank riep ik enthousiast: 'What a beautiful noise!'
Dat had natuurlijk moeten zijn: 'What a beautiful sound!'
Maar in de haast van het zoeken naar het juiste woord, kwam het woord ‘lawaai’ tevoorschijn in plaats van ‘klank’. Geen Engelsman die me dat kwalijk nam, want in Engeland is ‘courtesy’ een deugd en vond men mijn Engels ‘marvellous’.
Toch stoorde het mij dat ik ‘noise’ had verward met ‘sound’. Niet zozeer vanwege de pijnlijkheid ervan, maar vooral omdat ik mij realiseerde dat ook bij mijn andere hobby soms dezelfde verwarring optreedt.
Ook bij het schrijven van boeken zie je dat ‘klank’ vaak verward wordt met ‘lawaai’, en dat in plaats van ‘balans’ juist ‘onrust’ ontstaat. Dat geldt misschien wel vooral voor kinderboeken, maar toch ook voor veel andere genres.
Ook bij die andere genres is de balans in de boeken vaak ver te zoeken. En dan gaat het niet om het 'lawaai' in de beschreven gebeurtenissen - die kunnen best heftig zijn - maar dan gaat het om het 'lawaai' in de beschrijvingen van die gebeurtenissen. Vaak verliest de auteur zich bij die beschrijvingen in een enorme hoeveelheid redundante formuleringen.
Maar er zijn uiteraard ook boeken die een 'beautiful sound' laten horen. Een goed voorbeeld daarvan is de pas verschenen roman "Het Mysterie" van Viktor Matisse. In dat boek is mijns inziens de balans tussen enerzijds de heftige gebeurtenissen en anderzijds de korte, heldere formuleringen perfect.
Lees verder op mijn site
