Blogpost:
Natasza Tardio
Over liefde op het eerste gezicht, doorzetten en een heuse boektrailer
Het is vreemd zo'n boektrailer. Vreemd, maar leuk. Vanmorgen zag ik de trailer op een groot scherm en dan maakt zoiets best indruk. Je kijkt ernaar en denkt: Gaat dat echt over iets wat ik heb gemaakt? Maar ook: wat een onwijs gaaf boek is dat, dat wil ik best lezen. Om je vervolgens te realiseren dat het je eigen boek is en dat je het zelf hebt geschreven. De beelden komen op je af, versterkt door de muziek en opeens gaat het verhaal echt leven en wordt het bijna tastbaar. Niet dat het daarvoor al niet leefde, maar op een heel andere manier.
In zekere zin had ik dat gevoel ook toen ik een maand geleden de eerste versie van het omslag zag. Het is gek, maar dit omslag past zo goed bij het verhaal, ik was er meteen verliefd op. Ik was zo blij dat het maar goed was dat mijn uitgeefster aan de andere kant van de maillijn zat, anders had ik haar vast omhelst en een dikke zoen gegeven. Ze had precies begrepen wat ik voor ogen had en dat kunnen vertalen naar de illustrator, Sanneke Prins, die ik eveneens wilde knuffelen. En ondanks dat het eigenlijk geheim moest blijven voelde ik me als een vulkaan die op het punt stond uit te barsten. Ik moest het met iemand delen voor ik zou ontploffen van enthousiasme. Twee collega's in mijn kantoor moesten het dus 'ontgelden'. ;-) Eigenlijk was er maar één omschrijving voor: liefde op het eerste gezicht. Iets dat ik nog niet met één van de omslagen van mijn andere boeken had gehad, hoe mooi ik die ook vond.
En dan nu de boektrailer. Opnieuw ben ik blij, maar het gevoel is anders. Meer een gevoel van ontzag. Wie had dat ooit kunnen denken toen ik als 9-jarige op school mijn eerste echte verhaal schreef en elke week bij de weekafsluiting een hoofdstuk voorlas aan mijn klasgenoten. Ook toen speelde actualiteit en spanning al een rol en hoewel ik nog onwetend was van mijn toekomst als schrijfster, wist ik al wel dat niets mij een beter gevoel gaf dan schrijven. Boeken schrijven werd een droom, maar tevens een geheime bezigheid, omdat mijn ouders het niet echt zagen zitten dat ik al mijn tijd besteedde aan zo iets onzinnigs. Regelmatig werden schriften met verhalen door mijn vader weggegooid. 'Weg met die rommel,' was steevast zijn commentaar als ik boos en verdrietig mijn spullen uit de vuilnisbak probeerde te redden.
Na eerst vijf (non-fictie) boeken in een ander genre te hebben geschreven, won ik dit jaar plotseling de 'Jonge Jury Debuutprijs 2014' met mijn eerste Young Adult thriller Moordvrienden. Dezelfde dag werd mijn tweede jeugdthriller Onzichtbaar gepresenteerd en mocht ik het eerste exemplaar aan Mel Wallis de Vries uitreiken. Een Young Adult schrijfster die ik altijd bewonderde. En inmiddels komt in het voorjaar van 2015 alweer mijn derde jeugdthriller Meedogenloos uit bij de uitgeverij waar ik vroeger vol bewondering de boeken van las, terwijl ik stiekem droomde daar ooit zelf mijn verhalen te mogen uitgeven. Mijn ouders hebben echter niets daarvan meegemaakt. Ruim voor ik mijn eerste boek publiceerde waren ze al overleden en dat ik ondanks mijn studie en werk was blijven schrijven heb ik ze nooit verteld.
Toch moest ik vandaag, toen ik de boektrailer op het grote scherm zag, weer aan hen denken. Ik vroeg me af wat zij van dit alles zouden vinden. Rommel of toch een beetje trots? Al is het alleen maar op mijn doorzettingsvermogen. Hoewel dat voor hen geen verrassing moet zijn. Bijna elk schrift heb ik na mijn vaders weggooiacties weer uit de vuilnisbak kunnen redden. ;-) Opgeven was geen optie, doorzetten wel en de beloning? Een omslag waar ik blijvend verliefd op ben, een heuse boektrailer en over een paar maanden opnieuw een spannende jeugdthriller in de winkel. :-)
Meedogenloos ligt vanaf voorjaar 2015 in de boekhandel
Uitgegeven door: Uitgeverij Kluitman
Website Natasza Tardio: website
