Blogpost:
Rino Feys
Paard van Troje
We zien het in films en series, en we lezen het in boeken. We noemen het fictie maar ineens is het echt. De wereld is in staat van beleg. Het is geen klassieke oorlog die uitbreekt door ontevreden burgers die overal in opstand komen of regimes die elkaar de globe rond bekampen, en ook vanuit de ruimte hebben we momenteel niets te vrezen. Het is ons eigen monster dat hier uit onverschilligheid ontstond, gewoon, omdat het kon.
Omdat we in een wereld vol fake news en complottheorieën leven, wantrouwen we alles wat er in de media verschijnt en heeft het eventjes geduurd voor we onze belager serieus gingen nemen. Zodat het, daarnet nog een nieuwsfeit uit China, inmiddels overal om ons heen sluipt. Pas als er iemand uit onze omgeving in het ziekenhuis ligt, schrikken we wakker, ineens overtuigd van de ernst van de situatie.
We keren in gedachten terug naar mogelijke besmettingsmomenten, maar houden daarmee op omdat het zinloos is, en we peilen bij onszelf hoe we ons nu eigenlijk voelen. Hoesten we meer dan anders? Hebben we pijn in de keel? Voelen we ons vermoeid?
We besluiten het beste te hopen, maar omdat het een onzichtbare vijand is waarmee we te maken hebben, moeten we er nu van uitgaan dat we misschien al aangevallen werden, dat de vijand zijn leger inmiddels via ons heeft uitgebreid en we nietsvermoedende strijders zijn geworden, op zoek om slachtoffers te maken. Dat we nu allemaal paarden van Troje zijn, die de tegenstrevers binnenbrengen op plaatsen waar ze op hun eentje niet kunnen raken.
De vijand vergroot zijn terrein immers dankzij gastheren die de tafelschuimers onbewust en net daardoor zo doeltreffend, als een geurloos parfum verspreiden; als een vuurspuwende draak blazen zij de onzichtbare bezetter in alle richtingen om zich heen. Dus moeten we actie ondernemen, onze voetafdruk nu letterlijk zo klein mogelijk maken, ons terugtrekken en massaal uitzieken wat er misschien niet is.
Het voordeel van maatregelen treffen om anderen zo goed en zo kwaad mogelijk tegen onszelf te beschermen terwijl we eigenlijk niet weten of we wel ziek zijn, is dat zij ons ook niet langer kunnen besmetten. Want we willen straks zo graag met zijn allen dat boek lezen, die film of serie zien waarin de grote ramp die op ons afkomt, door een wereldwijde eensgezindheid - ongelofelijk toch? - bedwongen wordt.
Dus roepen we ons wereldleger toe: 'Ter plaatse rust!'
Lees verder op mijn site
