Blogpost:
Bart Verdeyen
Ravenzwart
Over Ravenzart
Het Rijk balanceert op de rand van een burgeroorlog. Na de aanslag op de koning, brokkelen oude allianties af. Een aantal Hooglandse Clans prediken openlijk de revolutie en het land kreunt onder een verstikkend handelsembargo. Elke vorm van openlijk protest wordt streng de kop ingedrukt door de beruchte Koningslans.
Net nu roert een oude vijand zich in het zuiden. Oude, duistere verhalen dreigen plots waarheid te worden. De Horde rukt hongerig op, zonder veel tegenstand te vrezen. Jone Grys rent letterlijk voor haar leven. Ze weet niet echt waarheen, maar dat doet er niet toe. Ze zijn vlakbij. Ze weet dat vertragen sterven betekent, maar ze is moe. Doodmoe.
Een tipje van de sluier
Het was een hut zoals alle andere die ze had gezien in Cárfenn. Het weinige licht van de kaarsen deed de schaduwen door de
kamer dansen. In de zijwand was een enkel bed verwerkt,gevuld met huiden en een matras van gedroogd mos en lang
gras. De kooltjes in de vuurput gloeiden nog heftig na, maar de vlammen waren al een tijdje gedoofd. De grond was
aangestampt en rond de vuurput lagen reehuiden geschikt. Het was er niet echt koud, maar ook nooit warm genoeg om echt
behaaglijk te zijn. Half om de vuurput heen gekruld lag een reusachtige, grijze wolfshond te slapen. Ze opende een enkel
oog wanneer de deur opende, gaapte lui haar wijde muil open en ging weer slapen met een zucht.
Achteraan stond een enkele, ruwhouten tafel, met een viertal stoelen errond. Het was de eerste keer dat ze hier tafels en
stoelen zag, nu ze erbij nadacht. Het tweede bed, in de andere wand, was leeg en werd gebruikt als wapenrek, waar momenteel een grijze Langboog en een gevulde pijlenkoker waren neergelegd. Het pantser van de Urg lag ernaast, de plekken waar de pijlen het metaal hadden doorboord duidelijk zichtbaar. En in het midden van de kamer, stond de rijzige man haar op te wachten.
Hij was minstens even groot als Grijsbaard, maar miste de brede schouders van de reus. Deze man was eerder rank en pezig.
Niets aan zijn kledij verraadde dat hij anders was dan alle andere Raven die ze al gezien had, buiten de donkergrijze pels die over
z’n schouders gedrapeerd hing. Vooraan, ter hoogte van de borst, kwam de pels samen in een zilveren gesp waarop twee
wolven stonden afgebeeld. Aan z’n gordel droeg hij een enkel, gekromd jachtmes en een bastaardzwaard dat duidelijk scherp
was, ondanks de leeftijd van het wapen. Hij droeg z’n donkerbruine haren kort en ook hier zag je het eerste grijs opduiken.
Z’n gezicht was gegroefd en gegeseld door weer en wind, met rimpels die over z’n voorhoofd speelden. Snor en baard werden beduidend korter en beter verzorgd gedragen dan de meeste mannen in Cárfenn. Hij keek op wanneer ze de hut binnenkwam en aarzelend de deur achter haar sloot om de nachtelijke koude buiten te sluiten. Hij boog en ze maakte haast automatisch een knikje door de knieën, ook al droeg ze geen rokken.
“Ik hoop dat je al enigszins bekomen bent van je nachtelijke avontuur, meesteres Grys ?” Z’n stem was diep en zacht en
miste het soms harde, landelijke accent dat je hier vaak hoorde. “Ik ga ervan uit dat Dermott zich een gul gastheer heeft getoond?”
Hij gooide een nieuw blok hout op de vuurput en blies het vuur opnieuw leven in. Vlammen sprongen op en likten gretig aan het
hout, waardoor er ook meer licht in de hut ontstond. Hij gebaarde haar om te gaan zitten, wat ze enigszins aarzelend deed. Ze kreeg het gevoel dat wanneer ze de man probeerde te peilen, hij haar even scherp observeerde, ook al bleef z’n gezicht in de plooi. Ze knikte.
“Mijn dank voor Uw gastvrijheid, Heer, ik…”
Hij wuifde haar dankbetuigingen weg. “Hier vind je Heren noch Dames…ze noemen mij Wolf, zoals je waarschijnlijk al had opgevangen."
Lees verder op mijn site
