Boekverkoper
Blogpost:
Eric Herni
Daphne 04: Scheiden
Het nieuws overvalt ons, terwijl we beseffen dat wij de vader van Daphne nog nooit in de winkel hebben gezien. Niet met Daphne althans. Als hij wel als klant in de winkel kwam dan hebben wij de link nooit gelegd. Vanuit de hoek met jeugdboeken horen wij Daphne lachen om iets wat ze leest in één of ander boek. Misschien wel het net verschenen derde deel van Carry Slee over Juf Braaksel, waarvan ze de eerste twee delen heeft verslonden. Ze zit inmiddels op een krukje van Roald Dahl een stukje te lezen in een boek met fascinerende feiten over ridders. Ook Prutsers & Pechvogels van Tosca Menten ligt binnen handbereik. Aangezien het verder vrij rustig is in de winkel, loop ik naar haar toe. Ik vraag of ze al een boek op haar verlanglijstje heeft staan. “Juf Braaksel en de geniale ontsnapping”, zegt ze meteen. Die mag ik van mama kopen. Die wil ik echt héél graag lezen.”
Het enthousiasme spat er helemaal vanaf. Haar blauwe ogen kijken mij stralend aan. Nergens zie ik iets van verdriet over haar vader. Kinderen zijn vaak sterker dan ouders denken en misschien kan Daphne het buitenshuis goed van zich afzetten. Een klant die al een tijdje door de winkel loopt vraagt om aandacht en wil een boek van Cees Nooteboom. Hij zoekt iets wat zich afspeelt in Afrika en ik laat hem “De roeiers van Port Dauphin” zien, een reisverslag uit 2011. Het is exact wat hij zoekt en terwijl ik met hem richting de toonbank loop, zie ik dat Daphne inmiddels de winnaar van de Gouden Griffel heeft ontdekt. Nadat het boek van Nooteboom is afgerekend loop ik weer naar Daphne. Meteen legt ze het boek weer op de stapel.
Dat boek heeft de Gouden Griffel gewonnen, zeg ik tegen haar. Het ziet er mooi uit. Daphne knikt alsof het haar interesse totaal niet heeft. Het gaat over mensen die van elkaar houden en hoe dat soms weer voorbij kan gaan. Bij volwassenen althans. Over mensen die gaan scheiden. Hoewel ze natuurlijk altijd van hun kinderen blijven houden. Dat gaat nooit meer over. Daphne kijkt mij weer aan. “Echt waar?”, zegt ze met een klein stemmetje. Echt waar, zeg ik. Van je kinderen blijf je altijd houden. Dat gevoel kan je nooit uitzetten, dat is voor altijd.
Daphne pakt het boek “Uit elkaar” van Bette Westera (met tekeningen van Sylvia Weve) opnieuw van de stapel en bekijkt met veel interesse de kleurige pagina’s vol met gedichtjes. Ze zegt niets over haar vader en moeder, maar je merkt dat het boek een enorme aantrekkingskracht op haar heeft. Het verkoopt in de Kinderboekenweek beter dan ik had verwacht. Ik was bang dat het onderwerp te moeilijk was voor kinderen, maar niets blijkt minder waar. Dit jonge meisje heeft een wereld van vragen en gevoelens die ze misschien niet kan verwoorden maar die haar wel bezighouden. “Deze wil ik”, zegt ze uiteindelijk. “Denk je dat het mag van mama?”, vraagt ze meteen daarna aan mij.
Ik denk het wel. Volgens mij zal je moeder het een geweldig idee vinden. Daphne begint weer te stralen. “Dan komt Juf Braaksel wel een nadere keer”, zegt ze resoluut. Daphne blijft bij de kinderboeken en ik loop weer richting de toonbank, terwijl ik mij plotseling besef hoe belangrijk het eigenlijk is dat Bette Westera dit jaar heeft gewonnen.
Lees verder op mijn site
