Blogpost:
Rosemarijn Milo
Schrijnend
"Schrijnend
Als ik naar het nieuws over de Oekraïne kijk, bekruipt me een gevoel van diep medelijden met de Oekraïners tijdens de afzichtelijke aanval van de Russen op hun land. De Russen proberen hun ‘tegenstanders’ uit te moorden met behulp van de winterse temperaturen en aanvallen op de infrastructuur.
Ik realiseerde me ineens dat mijn boek ‘Eén jaar uit het leven van P.M.C.J.S. – jaar van honger en muziek’ van een schrijnende actualiteit is. In dat boek wordt precies beschreven hoe de Duitsers in de hongerwinter, de winter waarin ik heb geboren, de Nederlanders in het Westen van het land hebben uitgehongerd en velen van hen de dood in hebben gedreven. Op dezelfde manier als waarop nu de Russen te werk gaan.
De Nederlanders hadden in die winter geen licht, water of gas, geen verwarming en niets meer te eten. De Oekraïners hebben misschien nog wel te eten, maar geen seconde respijt van de luchtaanvallen. In mijn boek beschrijf ik hoe dat voor de Amsterdammers van dag tot dag was.
Ik denk iedere dag aan de Oekraïners…
Mijn boek is niet voor niets opgedragen aan ‘alle vrouwen die in bittere oorlogsomstandigheden een kind ter wereld (hebben) moeten brengen’."
Ik lees alleen nu geen kranten meer. Ik dreig er depressief van te worden.
