Blogpost:
Heleen van den Hoven
Schrijven: de vloek op lekker lezen
Maar lekker lezen... dat is er niet meer bij. Al lezende sleutel ik aan zinsconstructies, beoordeel ik metaforen, doorzie ik spanningslijnen of voeg ze toe, bouw ik structuren of breek ze af. Wegdromen in een boek is er niet meer bij.
Is er dan geen hoop? Jawel. Flink doorwerken. Dat is geen straf want de flow van het schrijven voelt vaak als de flow van het lezen: ik wil weten hoe het afloopt, ook al heb ik de illusie ik dat zelf kan bepalen. Een illusie omdat hoofdpersonen, eenmaal aangekleed, hun eigen weg kiezen. Dus net als hopelijk de toekomstige lezer wil ik verdwalen in mijn eigen boek.
En dan is het af. Het manuscript gaat naar proeflezers, komt terug en gaat na een proces van kritisch graven in tekst en ziel weer retour. Even is het vakantie. Twee of drie weken afstand nemen en niet te hard toegeven aan de ideeën voor een volgend boek, een thriller die nog niet in de coulissen staat te wachten maar al wel via de achterdeur het theater heeft betreden.
TIJD OM TE LEZEN! (en om te huishouden maar dat krijgt geen hoofdletters.)
En wat lees ik dan? Niet lang geleden vroeg ik de Hebban-boekentippers om hulp voor een nieuwe serie. Fantasy, een geliefd genre. Marieke Scheers raadde me De Zeven Wateren trilogie aan. Via Kobo Plus te downloaden, dus ik had wat te doen. Het begin was wat taai, erg vertellend, weinig actie, maar ik zette door vanwege de aanbeveling door Marieke. En wat een genot! Eindelijk kon ik weer doorlezen en wegdromen. Deel na deel verslond ik, de trillogie kende gelukkig een vervolg van nog drie delen. Binnenkort begin ik aan een nieuwe serie van dezelfde schrijfster, Juliet Marillier. Hopelijk kan die me de wereld even doen vergeten. Als Het Tango Algoritme van de redacteur terugkomt, kan ik er weer fris tegenaan.
