Blogpost: Heleen van den Hoven

Schrijven: de vloek op lekker lezen

19-03-2021 door Heleen van den Hoven

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

Vroeger verslond ik boeken. Ik las dagelijks en haalde grote stapels bij de bieb. Dat is veranderd sinds ik schrijf. Aan de ene kant lijkt het hetzelfde: ik lees veel, maar dat is vooral research en mijn eigen werk. Ik leen tientallen e-books die in onzichtbare stapels op mijn e-reader staan en heb ook tassen vol (geen plek op de boekenplanken) met boeken waarvan ik een deel nog moet lezen. Een verklaring voor die voorraad heb ik nog niet gevonden, ik kan me niet herinneren dat ik zoveel koop of krijg... Behalve dan de boeken van de collega's bij De Crime Compagnie, die koester ik. 
Maar lekker lezen... dat is er niet meer bij. Al lezende sleutel ik aan zinsconstructies, beoordeel ik metaforen, doorzie ik spanningslijnen of voeg ze toe, bouw ik structuren of breek ze af. Wegdromen in een boek is er niet meer bij. 
Is er dan geen hoop? Jawel. Flink doorwerken. Dat is geen straf want de flow van het schrijven voelt vaak als de flow van het lezen: ik wil weten hoe het afloopt, ook al heb ik de illusie ik dat zelf kan bepalen. Een illusie omdat hoofdpersonen, eenmaal aangekleed, hun eigen weg kiezen. Dus net als hopelijk de toekomstige lezer wil ik verdwalen in mijn eigen boek. 
En dan is het af. Het manuscript gaat naar proeflezers, komt terug en gaat na een proces van kritisch graven in tekst en ziel weer retour. Even is het vakantie. Twee of drie weken afstand nemen en niet te hard toegeven aan de ideeën voor een volgend boek, een thriller die nog niet in de coulissen staat te wachten maar al wel via de achterdeur het theater heeft betreden. 
TIJD OM TE LEZEN! (en om te huishouden maar dat krijgt geen hoofdletters.)
En wat lees ik dan? Niet lang geleden vroeg ik de Hebban-boekentippers om hulp voor een nieuwe serie. Fantasy, een geliefd genre. Marieke Scheers raadde me De Zeven Wateren trilogie aan. Via Kobo Plus te downloaden, dus ik had wat te doen. Het begin was wat taai, erg vertellend, weinig actie, maar ik zette door vanwege de aanbeveling door Marieke. En wat een genot! Eindelijk kon ik weer doorlezen en wegdromen. Deel na deel verslond ik, de trillogie kende gelukkig een vervolg van nog drie delen. Binnenkort begin ik aan een nieuwe serie van dezelfde schrijfster, Juliet Marillier. Hopelijk kan die me de wereld even doen vergeten. Als Het Tango Algoritme van de redacteur terugkomt, kan ik er weer fris tegenaan.