Auteur
Blogpost:
MarkdeGroot
Schrijvers die collega's beoordelen
Vanuit uitgevers komt het, op eerste gezicht, verstandige advies om geen boeken van collega-auteurs bij de uitgever te beoordelen op Hebban. Het zou voelen als een vorm van belangenverstrengeling. Bovendien zou een positieve recensie, of zéér positieve recensie, beschouwd kunnen worden als vriendjespolitiek; ik beoordeel jouw boek positief, jij beoordeelt mijn roman positief en zo stijgen we in de ranking. Zoals ik zei; ogenschijnlijk verstandig advies. Maar…
Boek10
Soms komt niet thuis wat vertrokken is, een detectivethriller, is door een duo geschreven; Jos Govaarts en ondergetekende en is tegelijkertijd met negen andere boeken gelanceerd tijdens een Boek10 event vanuit de uitgever. De andere romans die op die dag gelanceerd werden zijn geschreven door auteurs die ik de afgelopen jaren heb leren kennen. Niet al hun werk vind ik even interessant (let wel; dat zegt niets over de kwaliteit van hun boeken, sommige genres kunnen mijn lezersaandacht niet vasthouden), maar een aantal zeker wel. Witte Muren van Hanneke Simons, Missoula van Fedor de Groot en Voortvluchtig van Paul Thuis, bijvoorbeeld (en zie deze passage alsjeblieft niet als sluikreclame voor hun boeken, ik gebruik ze om een punt te maken). Als fervent lezer zijn dit boeken waar ik enthousiast van kan worden, dat heeft niets met mijn status als collega-auteur te maken. Mag ik deze werken niet van een positieve beoordeling voorzien? Want dan…
Integriteit
Als ik romans uitgegeven door mijn uitgever niet mag beoordelen, wordt er geïmpliceerd dat ik niet integer ben als ik dat wél doe. Maar een schrijver is een lezer, het liefst zo divers mogelijk; in genres en stijlen. Ik lees al bijna mijn hele leven; in ieder geval sinds ik heb leren lezen. Ik heb Engelse literatuur gestuurd, ik ben schrijver. Je mag verwachten dat als ik een positieve beoordeling toeken aan een roman van een collega-auteur dat dit gebeurt omdat ik oprecht van mening ben dat dit werk vier of vijf sterren verdient. Bovendien…
De vijver
Het is een kleine, overvolle vijver waar schrijvers zich in bevinden. De meeste bevinden zich in de marge en moeten hun eigen worsteling voeren om gezien te worden, om te zorgen dat hun werk gelezen wordt. Als een soapster of voetballer in dezelfde week zijn/haar biografie uitbrengt als jij je familiekroniek, dan heb je pech. Boekhandels zijn conservatief, om begrijpelijke redenen, zij kiezen eerder voor wat zeker verkoopt. Recensenten van de belangrijkste media zijn net zo conservatief; zij recenseren vooral werken van bekende namen, van de grote, toonaangevende uitgeverijen. Als auteur die zijn/haar reputatie probeert te op te bouwen, die zijn/haar werk moet slijten, moet je, linksom of rechtsom, gezien worden. Elkaar ondersteunen als collega-auteurs hoort daar zeker bij. En…
In een rechtvaardige wereld
Er zijn verdorie verhalen die gelezen zouden moeten worden. Er zijn zoveel prachtige werken, soms beter dan wat er mainstream in de besteller top 60 belandt, die lezers ontgaan, terwijl ook zij het verdienen om zich te verliezen in zulke romans. Ze hebben het recht zelfs, dat lijkt soms vergeten te worden. Lezers hebben het recht op mooie boeken, en die mooie boeken zijn te vinden. Dat zou niet zo moeilijk moeten zijn, als dat het momenteel is. Er is meer, zoveel meer, dan wat er aan de oppervlakte van die vijver borrelt.
Ik beoordeel integer en oprecht de romans van mijn collega-auteurs. Elke vier of vijf sterren beoordeling komt voort uit een lezershart. Een hart voor het werk en een hart voor de algemene lezer die hopelijk ontdekt dat er eigenlijk heel veel meer geweldigs te ontdekken valt; dat recht hebben zij.
Of zijn Hebbanleden zich daar sowieso wel bewust van?
