Blogpost:
Bohse
Seksscènes (3)
‘Wat “nee”?’
‘Nee, dat doe ik niet, punt. Nu niet en nooit niet. Ben je stapelgek of zo?’
We lagen in bed, mijn vrouw en ik, en ik had haar net een onzedig voorstel gedaan in naam van de schrijverij. Er was namelijk een seksscène in mijn thriller waarover ik plots de grootste twijfels had en die ik absoluut wou herschrijven. Maar ik wist niet of wat ik in gedachten had om de zaak pikanter en spannender te maken, in het leven van alledag een haalbare kaart was. En daarom had ik mijn vrouw nodig. Om een en ander uit te testen, met een attribuut.
Maar ze wou niet mee in mijn verhaal. Steigeren en tegenstribbelen zijn nu eenmaal duurzame hobby’s van haar.
‘Waar heb je het dan moeilijk mee?’
‘Nou, om te beginnen heb je geen pistool. En als je er wel één zou hebben, komt de loop ervan nooit dáárin, dat is niet alleen heel bedreigend, maar ook ronduit raar en onsmakelijk.’
‘Ik heb wél een pistool. Hierzo. Speciaal gekocht voor de gelegenheid. Hij is wel van plastic, maar hij lijkt toch net echt? En wat zit je nou te zeuren over bedreigend? Hij moet er toch niet in bij jou, maar bij de bedpartner van Oksana Espionova? Denk je dat ik daar naar uitkijk? Maar ik móet weten hoe het voelt, anders kan ik die scène nooit geloofwaardig uitschrijven. En dat zoiets raar en ongemakkelijk is… mens, dat is net de bedoeling. Ik wil juist weten hóe bedreigend en opwindend tegelijk het zou voelen. De bedoeling is dat het slachtoffer van Oksana balanceert op de flinterdunne grens tussen lichamelijke extase en doosangst.’
‘Doosangst?’
‘Ik bedoel doodsangst, dat was een typfout.’
‘Het maakt niet uit wat er bij jou vanavond precies wordt ingestoken, maar dát doe ik niet.’
Ik zuchtte, want ik stond nogmaals voor precies dezelfde uitleg als een minuutje eerder.
‘Luister nou, moeilijk is het niet: Die onderhoudsman geilt op mijn Wit-Russische spionne en mijn Wit-Russische spionne heeft er ook wel zin in, want ze is niet alleen spionne, maar ook een hopeloze nymfomane. Bovendien wil ze deze kerel absoluut tussen de lakens krijgen omdat hij werkt voor de technische dienst van het hotel en dus precies weet hoe het hele airconditioningsysteem in elkaar zit. En die kennis heeft ze nodig voor haar aanslag met die antrax. Dus gebruikt ze de loop van haar geladen pistool voor een kinky spelletje, maar zo kan ze hem ook tegen de climax aan afdreigen om haar alles te vertellen wat ze moet weten over airconditioning en adiabatische koeling. Want op dat moment beseft hij: als ze nu de trekker overhaalt, verander ik vanbinnen in lasagne.’
Mijn vrouw keek me vol afgrijzen aan.
‘Soms vraag ik me af met wat ik precies ben getrouwd.’
‘Hé?’
‘Hoe kóm je toch op dat soort wansmakelijke ideeën? Wat is er mis met de bedrading in je hoofd?’
‘Ik heb gewoon veel fantasie, dat is alles.’
‘Wel de verkeerde soort fantasie soms. En trouwens, zonder geluidsdemper lukt het allemaal niet. En een geluidsdemper is dan weer ongeschikt voor jouw scenario.’
‘Wat bedoel je?’
‘Wel, als jouw spionne haar bedreiging daadwerkelijk wil uitvoeren, knalt ze het hele hotel wakker met dat schot. Dus moet ze wel een geluidsdemper gebruiken, akkoord?’
‘Ehm, ja... en?’
‘Heb jij al wel eens een geluidsdemper van dichtbij bekeken? Weet je hoe groot de diameter van zo’n ding is? Ik wens je veel geluk als je dat daarin wil schuiven. Je zal nadien nog wekenlang op een vierdubbel gevouwen donsdeken voor je computer moeten zitten schrijven.’
Ik probeerde me de scène voor te stellen en zag plots het punt dat mijn vrouw wou maken. Ze had gelijk, moest ik toegeven - er klopte iets niet in de logica van de opbouw van de scène. Op die manier zou het niet werken.
‘Ok, geen pistool dan.’
‘Inderdaad, geen pistool. En iets anders ook niet, want een handkruisboog of zo gaat al helemaal niet lukken op die plaats.’
‘Nou, bedankt hoor namens de literatuur.’
‘Luister, jouw idee was gewoon knudde met een rietje van bij het begin. Kijk, ik heb niks tegen vrijen, maar we moeten wel redelijk blijven hier. En een beetje spontaan als het even kan. Daarom: kunnen we jouw schrijversambities alsjeblief uit ons seksleven houden? Want om eerlijk te zijn, ik knap af op al die idiote, walgelijke ideeën van jou.’
‘Ok, dan wordt het dus niks vanavond?’
‘Dat heb ik nu ook weer niet gezegd.’
‘Zo? Wat wil je dan?’
‘Precies wat ik bedoel: ik wil er vanavond wel tegenaan gaan, maar zonder literaire agenda. Voor mijn part mag je onderweg zelfs wat fantaseren over Oksana Espionova, want dat lijkt me een speelse, wilde meid.’
‘Reken maar, je weet niet half hoe wild.’
‘Dat weet ik wél, want ik heb alles moeten lezen, weet je nog? En dan kies ik ook wel een fictieve tegenspeler uit voor mezelf.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Laat maar. Trouwens, misschien kunnen we voor een keertje eens een van mijn fantasietjes uitproberen?’
Ik keek mijn echtgenote vol eerlijke verbazing aan.
‘Heb jij nog fantasietjes? Op jouw leeftijd? Als getrouwde vrouw? Met volwassen kinderen?’
Mijn vrouw staarde een lange poos bedachtzaam terug met een blik die ik maar al te goed ken van eerdere schermutselingen en die me altijd weer de stuipen op het lijf jaagt. Maar ze zei niks en slaakte ten slotte alleen maar een diepe zucht. Toen sloeg ze een punt van het deken om, stapte uit het bed en liep naar de kast in onze slaapkamer.
‘Kijk,’ zei ze terwijl ze de kastdeur opende en op haar knieën ging zitten, ‘het toeval wil dat ik ooit eens - we spreken over enkele jaren terug - in een frivole bui wat spullen online heb besteld die kunnen helpen bij een nieuwe… hoe zal ik dit zeggen… enscenering? Niet in naam van de literatuur, maar gewoon om ons seksleven een duwtje in de rug te geven.’
Ze trok een grote platte kartonnen doos die ik nog nooit had gezien onder uit de kast, legde die op het bed en haalde het deksel eraf.
Ik zag een hele reeks spullen in zwart en rood leer, ragfijne niemendalletjes, netkousen, nog in hun verpakking, een leren halsband met metalen inleg, een rood rubberen balletje met twee riempjes eraan, iets dat veel weg had van de handgreep van een motorfiets en eindigde in een bundel strengen, en verder allerlei onbestemde voorwerpen waar ik zo op het eerste zicht kop noch staart aan kon krijgen. Zo lag in een hoek van de doos een stel ijzerkleurige wasknijpers, althans daar leken ze toch op.
‘Wat is dit allemaal in vredesnaam?’
‘Dit is een nieuwe boost voor ons seksleven. Ik heb die doos nooit durven tonen tot nu toe, maar als ik jouw voorstellen hier zo hoor, hoef ik me eigenlijk nergens over te schamen. Dus, ja, dit is nu iets wat ík wel zie zitten. Om eens uit te proberen.’
Ik keek verbijsterd van de doos naar mijn vrouw en terug.
Vijfentwintig jaar getrouwd. Dan sta je dus met zilver op het podium. Maar deze had ik absoluut niet zien aankomen. Mijn eigen echtgenote, de vrouw die mijn kinderen heeft gedragen. Zo zie je maar.
‘Meen je dat? Dit is jouw ding? SM?’
‘Dat is het net, ik weet niet of het mijn ding is. Maar ik wil liever dit hier eens uitproberen dan dat ik met de loop van een speelgoedpistool begin te porren in jouw-’
‘Ja, al goed, al goed.’ Ik bleef de inhoud van de doos behoedzaam bekijken, kritisch en met een zekere argwaan. ‘Vertel me liever ‘s, wat is dit ding precies?’
‘Dat noemen ze blijkbaar een flogger.’
‘Een flogger? Ga weg. Dit is gewoon een of andere soort zweep, niet? Zoiets moet toch pijn doen als je dat gebruikt?’
‘Tja, het hangt er natuurlijk van af hoe hard je slaat, veronderstel ik.’
‘En dat rubberen balletje, waar dient dat voor?’
'Dat wordt blijkbaar in de mond gestoken en met die riempjes wordt het dan vastgemaakt rond het hoofd.’
‘Wat? Waarom in godsnaam?’
‘Zodat je niet kan spreken, neem ik aan, alleen maar kreunen. In een onderworpen positie.’
Het was alsof ik plots was ontwaakt in een parallel universum.
‘En deze dingen zullen je opwinden, denk je?’ Ik graaide in de doos. ‘Ik bedoel maar, die netkousen en deze spulletjes hier - daar kan ik nog inkomen. Maar dit en dit en dit? Jezus, met wie ben ik eigenlijk getrouwd?’
Echt, ik voelde me als iemand die dertig jaar eerder een lieve kitten in huis heeft gehaald en zijn hele leven heeft doorgebracht met een schattig mormel aan zijn zij. En dan blijkt datzelfde knusse beest zich plots te ontpoppen tot een Siberische sabeltandtijger. Ik ben al vaak en in de meest uiteenlopende omstandigheden bodemloos bang geweest voor mijn vrouw, maar dit? Dit was ronduit alarmerend. En voor de vrouwelijke lezers die aanstoot nemen aan mijn verbijstering: stelt u zichzelf maar eens voor dat uw man - die u al heel uw leven kent als pakweg een oppassende accountant of een ijverige glazenwasser - plots in uw slaapkamer opduikt met slechts een Stetson op zijn kop en een patronengordel rond zijn middel, om u dan toe te grijnzen met de woorden: “Mijn Smith & Wesson 357 Magnum heb ik al uit de holster gehaald, schatje. En laat ik je maar meteen waarschuwen: hij is geladen en klaar om af te gaan bij de geringste vingertrek.” Hoe zou ú zich voelen?
Maar ik wou geen moeilijkheden, want ik ben een moderne kerel met een brede kijk op het leven en een open oog voor de allernieuwste verhoudingen tussen man en vrouw.
‘Al goed,’ zuchtte ik met een laatste blik op de inhoud van de doos. ‘Ik wil jouw ideeën wel eens uitproberen. Wie weet geeft het me wel inspiratie voor nog wat scènes met Oksana Espionova. Zeg maar hoe ik dat balletje bij jou moet vastmaken. Maar ik waarschuw je, met die flogger zal ik niet al te wild tekeergaan, daar zou ik me absoluut niet goed bij voelen. En zo’n halsband rond jouw nek zal ook vreemd voelen, dat weet ik nu al.’
Mijn vrouw zei niets terug, ze keek me alleen maar stomverbaasd aan.
‘Wat?’ vroeg ik terwijl ik argeloos opkeek. ‘Wat is er nu weer?’
