Blogpost:
AnnekeEising
Sporen in de tijd
Ik heb namelijk van die momenten. Daarom duurt bij mij het schrijven van een boek gemiddeld 3 tot 6 maanden.
Natuurlijk helpt het dat veel verhalen al jaren liggen te wachten. De meesten zitten in mijn hoofd. Van enkele verhalen heb ik van te voren aantekeningen gemaakt.
Zo kwam ik laatst een paar A4-tjes tegen met daarop mijn reactie op een fysieke aanval van een patient op yours truly. Ik was ongeveer 23 jaar toen. Ik had twee jaar daarvoor de pedagogische academie afgerond om daarna met mijn ouders en broers te emigreren naar Canada. En omdat mijn PA-diploma daar niets waard was, ging ik werken met tieners en later ook patienten in die semi-onafhankelijke woonsituaties zaten, daar hoefde je niet echt een afgeronde opleiding voor te hebben. De meeste collega's waren wel studenten. Enfin. Door dit werk bracht ik veel tijd op straat door.
Dat was voor mij allemaal nieuw. Ik was opgegroeid in een behoorlijk conservatief gezin, ergens in Brabant. Natuurlijk gebeurde daar weleens wat, maar het was niets vergeleken met het leven op straat in die grote Canadese stad waar ik terecht was gekomen.
Ik ben een meisje uit de polder, maar gek genoeg voelde ik mij daar meteen thuis. Ik heb me daar op straat nooit een buitenlander of een vreemde gevoeld. De mensen waar ik mee werkte en de tieners die ik ontmoette, we hadden meteen een 'klik', enkele uitzonderingen daargelaten natuurlijk! Ik werkte ook veel met weggelopen kinderen die op straat hadden getippeld om aan geld te komen.
En na twee jaar lobbying werd ik ook toegelaten op de universiteit en toen combineerde ik een fulltime baan met fulltime studeren. Dat was zwaar, maar ik was tot dan toe nog nooit zo gelukkig geweest! Op de universiteit, ik studeerde onderwijs en Duits, werd ik lid van een schrijfclub. Als kind en later in het voorgezet onderwijs schreef ik graag en dat kreeg een vervolg op de universiteit. Ik kreeg vaak een compliment, maar bij mij kwam nooit de gedachte op om boeken te gaan schrijven.
In de jaren die volgden werkte ik full-time in het maatschappelijk werk en later op een highschool en weer later op een Franstalige basisschool, ondertussen solliciteerde ik bij de politie, want ook dat leek mij een machtig vak. Door omstandigheden vond er een aanname stop plaats voor rekruten. Dat was frustrerend, want ik hoefde nog maar één onderdeel te doen en dan zou ik aangenomen worden. Na een paar maanden werd ik het wachten beu en toen koos ik ervoor om tijdelijk in Nederland les te gaan geven, want ook dat wilde ik ooit eens gedaan hebben. Ik kreeg toestemming van mijn adjudant (ik was vrijwilliger bij de politie) en dus solliciteerde ik in Almere. Daar hadden ze veel belang bij mijn ervaring en binnen een paar maanden boden ze mij een vast contract aan. En omdat een vaste baan, zekerheid, voor mij belangrijk was, besloot ik om nog even te blijven.
Enkele maanden later maakte ik kennis met een hele leuk buurman...
Dat is alweer 21 jaar geleden. :-) Ondertussen wonen we niet meer in Almere, hebben we twee kinderen, een hond en een kat en een huis met een tuin.
Ik heb niet al mijn levensdoelen kunnen behalen, maar ik denk dat ik toch redelijk in de buurt ben gekomen! Sinds drie jaar schrijf ik zoveel ik kan. Ik heb eindelijk de tijd en de rust gevonden om mijn ervaringen en observaties om te zettten in spannende fictie. Bijvoorbeeld De Schaduwkant van het Verlangen, Pesters vliegen solo en Bloedspoor. Bloedspoor is mijn nieuwste boek. Hier heb ik het langst over gedaan.
Ik hoop dat veel mensen mijn boeken zullen lezen en ook dat ze laten weten wat ze ervan vonden.
