Blogpost:
Deirdre Vinck
Stand alone of tweeluik
Een eenvoudige scéne van de personages Emma en Tyler - die opdat moment nog geen naam hadden in mijn hoofd – sluimerde al enkele dagen rond in mijn gedachten. Omdat ik steeds weer aan hen bleef denken, begon ik de scéne op te schrijven. Het was een leuke bezigheid, een gedachte die ik kwijt kon op papier. Maar toen ik eenmaal aan het schrijven was, werden de personages steeds levendiger in mijn hoofd. Er gebeurde steeds meer met hen, waardoor mijn oorspronkelijk korte scéne steeds langer werd.
Manuscript
Toen het tot me doordrong dat ik steeds meer woorden had en ik de scénes kon opdelen in hoofdstukken, kreeg ik het idee om er een heel verhaal rond te maken. Voor het eerst kwam het woord ‘manuscript’ in me op. Het schrijven voelde ontzettend goed. Al vond ik niet dat ik mezelf opdat moment een schrijver kon noemen. Wat je me wel kon noemen, was een chaoot. Terwijl bij de ene schrijver het plot al helemaal vastligt voordat er ook maar één letter op papier komt, ben ik beginnen schrijven zonder te weten wat mijn plot zou zijn. Ik schreef verschillende hoofdstukken die elkaar niet altijd netjes opvolgden, maar waarvan ik wist dat ik ze ergens in het verhaal zou verwerken tot een geheel.
Tweeluik
Pas toen ik al 80.000 woorden geschreven had, kwam ik erachter dat ik nog veel meer wou vertellen. Het verhaal van Emma en Tyler ging veel verder dan wat ik tot nu toe al geschreven had. Hierdoor ...
Lees verder op mijn site
