Zelf ben ik één van de moeilijkste mensen die ik ken. En terwijl ik dit schrijf, vraag ik me af of ik mezelf eigenlijk wel écht ken. Deze vraag moet ik helaas nog ontkennend beantwoorden. Terwijl ik verder filosofeer komt de volgende gedachte bij me op: Misschien is de roeping tot het willen schrijven voor mij wel de zoektocht naar mezelf. En daarbij houd ik het bij fictie. In fictie kun je gedachten stroomlijnen en polijsten tot dat wat je wil zeggen. Bovendien komt een autobiografie te dichtbij. Ik schrijf weleens over mijn eigen leven, maar dat is dan geneuzel in een dagboek. Meestal als ik me tot dit bestandje wend, dan heb ik iets op mijn hart en wil ik het kwijt. Maar dat gezeur is geenszins bestemd voor de vreemde lezer. De lezer moet mij leren kennen door mijn fictie, aldus mijn stellige mening. Maar nu terug naar de vraag: schrijf ik beter als ik opgewekt ben, of komt er mooiere literatuur als ik in mijn gedachten regelmatig tot de conclusie kom, dat het leven geen zin meer heeft en dat we als mensheid ons beter kunnen gaan verzuipen.
Terwijl ik dit schrijf, kom ik helaas tot de conclusie dat ik beter schrijf als ik een beetje depressief ben, of gefrustreerd.
En dat maakt het allemaal best wel treurig... het voldongen feit dat er pas echt goed werk van me zal komen als ik voor de rest een kutleven heb!
