Auteur
Blogpost:
Ivo van Woerden
The great Marc Evers, zes jaar later
Het was 2014 en Marc, Nederlands grootste Paralympisch zwemkampioen, was toen 23 jaar oud. Het was mijn bedoeling om de weg die hij had afgelegd om zijn eerste gouden medaille te winnen tijdens de Paralympische Spelen van London in 2012, te reconstrueren.
Toen Marc twee jaar oud was kregen zijn ouders van de psychiater te horen dat ze vanwege een verstandelijke beperking en autisme, beter een inrichting voor hem konden gaan zoeken omdat hij nooit zelfstandig zou kunnen zijn en nooit zou gaan praten. Het was toen moeilijk om contact met hem te krijgen, het enige wat hij deed was gillen. Maar zijn ouders lieten zich de hoop op een toekomst voor hun kind niet ontnemen en besloten er alles aan te gaan doen om hem van het doemscenario dat de psychiater had geschetst, af te houden.
De Marc die ik ontmoette, schudde me keurig de hand en kon vrolijk vertellen over zijn sport. De begeleiders die zijn ouders hadden gevonden en de focus op wat hij nog wél kon en vervolgens die ruimte beetje bij beetje oprekken, had ervoor gezorgd dat ik aan tafel zat met een jongen die zwemtalent bleek te hebben en uiteindelijk van zijn handicaps gebruik wist te maken om onvoorstelbare topprestaties te leveren.In 2015 publiceerde ik zijn levensverhaal The great Marc Evers, de kampioen die nooit iets zou kunnen, als longread verrijkt met foto’s en video’s bij uitgeverij Fosfor. Twee jaar later gaf uitgeverij Querido het samen met de prachtige foto’s van de eerste Fotograaf des Vaderlands, Ilvy Njiokiktjien, in boekvorm uit. Ik kon er een extra hoofdstuk aan toevoegen over de prestaties die Marc op de Paralympische Spelen in Rio had geleverd, want hij behaalde daar wederom goud, zilver en brons.
Op 21 augustus heeft er, zes jaar na het verschijnen van The great Marc Evers, een nieuw verhaal over Marc Evers in Volkskrant Magazine gestaan. Voor dat verhaal volgde ik Marc bij de voorbereidingen voor de Spelen in Tokio die 24 augustus van start zullen gaan.
Het was een groot plezier om niet alleen weer bij de familie Evers op de deurbel in Hillegom te drukken, maar ook bij Marc zelf langs te gaan. Want in de tijd dat ik hem nu volg, heeft zijn ontwikkeling niet stilgestaan. Marc woont inmiddels op zichzelf in Amersfoort, zij het met de begeleiding van zijn ouders op afstand, kan autorijden en is nog weer beter in staat over zijn leven als topsporter te praten.
Het voordeel van het schrijven van non-fictie over mensen in het hier en nu, is dat hun verhaal niet stopt als je de laatste punt hebt gezet. Daarna is er, zeker in het geval van Marc Evers, vaker een aanleiding om de nieuwe hoofdstukken van zijn leven te kunnen delen.
Ik ben alweer benieuwd hoe het hem na de Spelen in Tokio zal vergaan. In onze laatste gesprekken zei hij dat het hem, door zijn leeftijd (hij is nu 30) steeds meer moeite kost om zijn conditie te behouden, laat staan te verbeteren om de concurrentie voor te kunnen blijven. Ik ben benieuwd of het de laatste keer is dat hij aan de Paralympische Spelen deel zal nemen en ervoor kiest om zijn sportcarrière aansluitend te beëindigen. En of dat betekent dat de familie Evers het naambordje met de duiker daarop aan zal passen.
Lees verder op mijn site
