Blogpost:
Eric Oosthoek
Tien vragen aan Eric Oosthoek
'Meestal zijn het er meerdere. Nu liggen er drie boeken: 'Het jaar zonder zomer' van Erika Fatland, over de aanslagen die Anders Breivik in 2014 gepleegd heeft. 'PS: Dit is vertrouwelijk' van Peter R. de Vries en Gerard Spong en 'Drugs' van Teun Voeten. Het laatste gaat over Antwerpen in de greep van Nederlandse drugssyndicaten. Voeten is oorlogsfotograaf, het is alsof hij schrijft met een camera. Huiveringwekkend, het lijkt geweldige fictie, terwijl het dat juist níet is.'
Welk boek maakte recentelijk veel indruk op je?
'Dat was 'Judas' van Astrid Holleeder. Geen geweldige schrijfster, maar het verhaal wat ze vertelt is indrukwekkend. Rauw, onmachtig, getraumatiseerd. Hoe is zo'n escalatie in godsnaam mogelijk. Je kunt je afvragen of dat niet meer kwam door hun gezamenlijke geschiedenis dan door het gedrag van haar broer Willem, maar vanuit háár gezien is het een eerlijk en aangrijpend verhaal.'
Welk boek kostte jou je nachtrust?
'Het laatste waar dat bij gebeurde was zonder twijfel 'Je bent van mij' van Peter Middendorp. Een schitterend portret van een moordenaar, gedacht en geschreven vanuit de man zelf. Er is er nog zo een, van iets langer geleden: 'Muidhond' van Inge Schilperoord, ook geschreven vanuit een onmachtige dader, in dat geval met pedofiele gevoelens. Ademloos gelezen. Briljante schrijvers, allebei.'
Welk genre lees je absoluut niet?
'Science fiction en fantasy. Is aan mij niet besteed. Ik heb aan het heden mijn handen vol, om over te lezen én te schrijven.'
Waar lees je het liefst?
'In mijn werk-, woon- of slaapkamer. Ver van alle rumoer in het échte leven van alledag. Vrijwel altijd met klassieke muziek op de achtergrond.'
Welk boek had je zelf wel willen schrijven?
'De Zweedse serie politieromans van Sjöwall & Wahlöö uit de zeventiger jaren van de vorige eeuw. Het beste wat er in dat genre ooit geschreven is. Een prachtige serie over eenzame en hardwerkende politiemensen. Ze hebben dezelfde rauwe, licht treurige toon als de beroemde Amerikaanse politieromans van Robert L. Pike, ook uit die periode. Alleen hebben dat Zweedse schrijversechtpaar daar sociaal-maatschappelijk geëngageerde thema's aan toegevoegd. Fantastisch, dat werk gáát ergens over.'
Is je boekensmaak in de loop der jaren veranderd?
'Niet als het om fictie gaat. Wél ben ik door de jaren heen steeds meer non-fictie gaan lezen, noodzakelijke research voor mijn schrijfwerk.'
Wat is het mooiste compliment dat je ooit over jouw werk kreeg?
'Een rechercheur met wie ik veel contact had tijdens mijn research bij de politie vertelde me dat hij in zijn 43 dienstjaren nog nooit fictie gelezen had, en al helemaal geen politieromans. Nadat hij 'Onder verdenking' had gelezen liet hij me weten dat hij voor het eerst in zijn leven iets over zichzelf en zijn werk gelezen had dat overeenkwam met de werkelijkheid. Dat ontroerde me.'
Vertel eens over je eerste leesherinnering?
'Televisie hadden we thuis niet. Ik luisterde naar de radio en las ongelooflijk veel. Fictieve reisverhalen. De boeken van Karl May, over Winnetou, Old Shatterhand, Kara Ben Nemsi en Hadji Halef Omar. Vaak in bed, met een zaklantaarn, onder de dekens. Later in boomhutten die ik bouwde, in de stilte en rust van het bos. Lezen is voor mij – nog steeds – een ontdekkingsreis, op weg naar het onbekende.'
Met welk auteur zou je graag eens willen samenwerken?
'Het kan niet meer, want hij is al jaren dood. Henning Mankell, schrijver, zoon van een rechter, theaterregisseur en later uitgever. Politiek actief, woonde de helft van het jaar in Zweden, de andere helft in Mozambique. Ik voel me verwant met die man. Een loner, en een heel goede en eerlijke schrijver. Een man die wist waarvoor hij koos, waarom hij de dingen deed die hij deed.'
Lees verder op mijn site
