Blogpost:
Patricia Snel
‘Toevallige’ ontmoetingen
Ik wandel door het Science Museum in London. Mijn geheugen wordt opgefrist over natuurkundige James Watt, onder andere uitvinder van de stoommachine, en Alexander Graham Bell, uitvinder en oprichter van telefoonmaatschappij Bell. Maar daarvoor ben ik in eerste instantie niet in het museum. Ik ben op zoek naar het Imax theater, waar een vriendje van mij in april de video-opera van Steve Reich zal dirigeren: Three Tales, een moderne opera in drie akten. Hij raadde me aan er een kijkje te nemen, zowel in het museum als in het theater.
Blauw licht
Terwijl ik door het grote gebouw dwaal, vraag ik een medewerker waar het theater zich precies bevindt. Hij draait zich om en zegt: ‘Ziet u dat blauwe licht daar van de Welcome Wing? Als u daar met de roltrap omhoog gaat vindt u het Imax theater.’ In de verte lonkt het Vermeerblauwe licht. ‘Maar,’ voegt hij eraan toe, ‘Vandaag is het theater helaas gesloten wegens restauratiewerkzaamheden.’
Welcome Wing
In het opvallende blauwe licht bekijk ik de tentoonstelling ‘Who am I’. Vervolgens waag ik toch stiekem een poging het theater binnen te sluipen. Een paniekerige werknemer houdt me tegen als ik over het dranghek voor de roltrap klim. Ik druip af. (Met ‘kan niet’ of ‘nee’ neem ik meestal geen genoegen, maar als het echt nodig is, draag ik mijn verlies of teleurstelling waardig. Zo ben ik.) Bovendien is het is geen straf om na te genieten van het blauwe licht in de Welcome Wing.
Light designer
Een paar uur na mijn bezoek aan het Science Museum vlieg ik alweer boven lichtstad Amsterdam. Op Schiphol wacht ik op de trein. Naast me staat een charmante man van mijn leeftijd. We hebben oogcontact en wisselen een glimlach uit. In de trein gaat hij tegenover me zitten. Onze benen en bagage zitten elkaar in de weg. We lachen erom. Net als ik blijkt hij niet in Nederland te wonen. De man vraagt waar ik ben geweest. Ik vertel over Londen en mijn bezoek aan het Science Museum. ‘Heb je het blauwe licht in de Welcome Wing gezien?’ vraagt hij. Ik bevestig hoe indrukwekkend het was om in het ‘space light’ rond te lopen. ‘Dat heb ik ontworpen.’ Ik kan niet omvallen van verbazing, want ik zit klem tussen onze koffers. Hij vertelt over zijn projecten en ik vind het jammer als ik uit de trein moet stappen.
Behalve verbazen, verlichten dit soort ontmoetingen me (als we het dan toch over licht hebben). Dagenlang loop ik nog met een glimlach rond.
Lees verder op mijn site
