Blogpost: Sofie Smit

Vormgeving vertelt ook het verhaal: Het perron - Sofie Smit

18-06-2020 door Sofie Smit

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

Mijn liefde voor schrijven is groot, maar ik speel ook graag met vormen en materialen. Als een verhaal door mij verteld wil worden, komen tijdens het schrijven beelden binnen voor het ontwerp van het boek. Mijn handen worden warm als ik denk aan de fysieke verschijning van de door taal gevangen sensaties. Dat is een boek voor mij, een verzameling gevoelens die de schrijver wil doorgeven. Elke lezer ervaart een boek anders, maar de basis die erin is gelegd kun je, denk ik, waarnemen. De vormgeving en de gekozen materialen zijn daarin ook belangrijk, ze maken een boek tot een magisch geheel.

Graag vertel ik in afzonderlijke blogs telkens over één van mijn boeken. Nu neem ik je mee in de wereld van Het perron. Dit verhaal gaat over een vrouw en een man in het Engeland van de jaren ’50. Zij spreken elkaar niet, raken elkaar wel diep, zonder het te weten. Ze zijn twee onbekenden die elkaar bewegen over het spoor van donker en licht. Het is een roman over de genezende kracht van een korte ontmoeting.   

Het omslag heb ik ontworpen in zwart-wit, donker en licht, omdat dit een belangrijk thema is in het verhaal. Zo raken de vrouw en de man elkaars donkere kanten aan, die ze ieder op hun eigen manier onderzoeken, stuwen ze elkaar voort en ontsteken ze elkaars licht. Het licht dat zich in ieder van ons bevindt.

Op de foto zie je Lisa Fonssagrives. Een Zweeds model dat in 1951 op Paddington Station in Londen door de beroemde fotografe Toni Frissell is vastgelegd. In de originele foto zie je nog een Londens bobby, maar ik vond alleen Lisa op de cover – na overleg met vriendinnen – mooier. Het behoeft weinig uitleg waarom ik, na vele verschillende afbeeldingen bekeken te hebben, voor deze foto koos. Zij past perfect bij het verhaal. Ik dank Mia Solow en Tom Penn, Lisa’s kinderen, voor hun toestemming om de foto van hun moeder te mogen gebruiken. 

Het voor- en achterplat van het omslag zijn met elkaar verbonden door zwart garen, door sporen. Ze symboliseren het spoor dat de hoofdpersonen volgen, het zoeken naar hun herinneringssporen en het spoor waarover de vrouw en de man iedere dag met de trein reizen. Het spoor dat hen met elkaar verbindt. Het zijn ook als de lijnen in een schrift, schrijflijnen waarover gevoelens in woorden naar een lezer reizen. Een van de hoofdpersonages schrijft regelmatig in haar dagboek.

Het omslag en de pagina’s van het binnenwerk zijn allemaal op hetzelfde zachte papier ‘Fluweel’ gedrukt. In feite is er geen echt omslag. Dat maakt het boek kwetsbaar. Het is de kwetsbaarheid die nodig is om te durven voelen en jezelf te kunnen genezen.

Het font in Het perron is een prachtig lettertype dat door een van mijn favoriete Engelse schrijfsters werd gebruikt. Haar boeken zouden door de hoofdpersonages gelezen kunnen zijn. Misschien stonden ze wel bij hen in de boekenkast. Deze schrijfster printte en publiceerde haar boeken zelf. Ik bewonder haar werk. De keuze voor het font is een eerbetoon aan haar. Ze heet Virginia Woolf.

Ik ben nieuwsgierig naar wat je zult ervaren tijdens het lezen van Het perron.

Een volgende keer schrijf ik over Het is de Liefde, een legende over een sensitief meisje dat zichzelf zoekt in het bos.

Lees verder op mijn site