Blogpost:
larsdebrabander
Vragen over "Hersenflitsen"?
'Ik heb het boek al tweemaal keer gelezen en ontdek steeds meer dingen die mij ontroeren, zó herkenbaar geschreven. Ik heb veel meegemaakt in mijn huwelijk met mijn eerste echtgenoot. Hij kon, als leraar, geen orde houden. Raakte aan de drank, werd ziek, is 8 jaar patient geweest, waarvan de laatste 2jaar een man die in een verzorgingstehuis had moeten wonen. En nu herken ik zó veel, die tehuizen waren er nog niet, dus de verzorging lag op mijn schouders. Praten met mensen die het niet kennen, helpt niet. In "Hersenflitsen" komt van alles weer boven. Ik vind het niet moeilijk om er over te lezen. Juist het tegenover gestelde. Ik ga het nog eens lezen, het is zó boeiend geschreven, zó herkenbaar. Hoe heb je dit zo geweldig kunnen verwoorden? Heb jij het geschreven vanuit je persoonlijke omgeving?'
Het antwoord is dus niet altijd even makkelijk op zo'n simpele vraag. Een verhaal komt praktisch nooit zonder persoonlijke ervaringen. Daar wil ik echter in dit stadium niet al te veel over kwijt. Belangrijker vind ik, de ervaringen van de lezer. Het stemt me goed te zien dat de lezers de moeite genomen hebben te reageren na het lezen van het boek, tot nu toe de roman goed beoordelen, en vaak wat kwijt willen over hun eigen ervaringen in hun directe omgeving. Pijnlijke ervaringen, een man, een schoonbroer, een goede vriend, allen mensen die te maken kregen met een hersenaandoening, of het nu een hersenbloeding betrof, een TIA of, 'gewoon', Alzheimer. 'Gewoon', want deze laatste aandoening komt zo verschrikkelijk veel voor, en is zo'n enorme belasting voor zowel het slachtofer als haar/zijn geliefden, dat het bijna normaal geworden lijkt dat het ons overkomt. Ja, ook ik heb het in mijn directe omgeving meegemaakt. Heel pijnlijk. Hoe ga je ermee om, dat is voor een ieder anders. Hoe verwerk je het uiteindelijke en onontkomelijke verlies?
Een andere reactie van een lezer:
'Dit boek komt binnen, zo rauw, (on)menselijk en zo herkenbaar. Het bracht onrust en herinneringen naar boven. Het laat ons stil staan bij ons levenseinde, iets wat ieder van ons te wachten staat maar waarvan niemand weet hoe het zal verlopen. Dit leert je ook om meer begrip te hebben voor de mensen die in deze situatie zitten. Het is een verhaal van niet begrepen worden, ongeduldig zijn en onmacht. Maar het is ook een verhaal over familie, vriendschappen en liefde. Prachtig en tegelijkertijd droevig.'
Toegegeven, Hersenflitsen is idd een heftig verhaal, echter wel een verhaal dat veel mensen dus in het echte leven - ieder op eigen wijze - meemaken in hun omgeving en er soms liefst de ogen voor sluiten. Wees er niet bang voor. Uit eigen ervaring ben ik er inmiddels wel achter dat de ogen sluiten meestal geen oplossing biedt. Beter het met open ogen aankijken en verwerken. Schrijven helpt, lezen ook! Oppakken dus, dit boek, zou ik zeggen. En laat de vragen maar komen! Ik hoop oprecht dat het lezen van 'Hersenflitsen positief bijdraagt aan begrip en herstel.
