Blogpost:
Martijn van der Kooij
Waarom ik 'De Roofvogel' schreef
Als journalist heb ik stapels artikelen geschreven. Thuis in Den Haag heb ik ze nog in twee stoffige dozen liggen. Wat ik destijds voor kranten en tijdschriften schreef was soms de volgende dag al weer achterhaald. Dat lag niet aan mij, maar het is het lot van de chroniqueur du jour: de journalist. Ik kan niet zeggen dat de vergankelijkheid van mij werk dé reden is dat ik boeken ben gaan schrijven, maar het speelt zeker mee. De vier werken die ik op mijn naam heb staan (onder meer een biografie van Mark Rutte en een avonturenboek over Libanon), zijn in elk geval veel langer houdbaar dan de meeste van mijn artikelen.
Mijn vijfde ‘kindje’ is wat dat betreft een bijzondere: voor het eerst heb ik de romanvorm gekozen. Ik voelde de diepe behoefte om dat boek te schrijven en heb er zelfs mijn werk als journalist in politiek Den Haag voor opgezegd. Centraal in mijn roman ‘De Roofvogel’ staat een narcist die zijn leven in het teken stelt van roem en geld. En dat lukt hem wonderwel ook nog. Hij heeft zijn beroep gemaakt van het voorspellen van trends en weet met al zijn absurde uitspraken telkens weer media-aandacht te generen. Daardoor is hij een veelgevraagd man om lezingen te geven en stroomt het geld met bakken binnen. De dag dat hij in Utrecht een nieuwsgierige, jonge journalist ontmoet verandert alles. Dan ontwikkelt zich een spannend verhaal, waarin een antiek beeldje uit China een verrassende rol speelt.
In mijn boek heb ik mijn zeventien jaar ervaring met bekende Nederlanders, de media en politiek verwerkt. De roman is daardoor ook een kijkje achter de schermen in wereld vol valsheid, jaloezie en intriges. Het is fictie, maar tegelijkertijd een heel realistisch boek: alles had precies zo gebeurd kunnen zijn. Dat is volgens mij een meerwaarde, omdat de lezer een wereld leert kennen waarin hij normaal niet bivakkeert.
Omdat ik jaren geleden verliefd ben geworden op Libanon, heb ik het boek vanuit dit Mediterrane land geschreven. Dat was een bijzondere ervaring. Waar ik mijn vorige boeken op een klein studeerkamertje in Den Haag schreef, deed ik dat nu op een zonovergoten terras in de Armeense wijk van Beiroet. En Libanon, en trouwens ook Brazilië, komen nog terug in ‘De Roofvogel’.
Ik kan niet anders zeggen dan dat het een bijzondere ervaring was om dit boek te schrijven. Nu is het aan de lezers om te oordelen. Misschien geniet iemand over honderd jaar nog steeds van dit verhaal.
Foto (MvdK): In de bergen van Libanon
Lees verder op mijn site
